Rustig vaarwater?

En zó zijn we weer een aantal weken verder. Kind 1 is weer heelhuids terug van vakantie en heeft het erg naar haar zin gehad. De temperatuur was in Zuid-Frankrijk wel opgelopen tot 38 gr. maar aangezien kind 3 hen (net als iedereen) zó gewaarschuwd had om zich vooral dik in te smeren met zonnebrand, waren ze (na 6 flessen!!!!) goed verkleurd maar zeker niet verbrand. Groot gelijk hadden ze! (6 flessen???????? Voor mij hebben ze de auto en de tent óók er mee ingesmeerd)
Kind 3 vertrekt vandaag (maandag) na het ziekenhuisbezoek voor de "shot" naar Apeldoorn(?) om daar een beetje bij te komen van alles en nog wat. Het valt niet mee voor hen, maar ik hoop echt dat ze een beetje kunnen genieten van een weekje in een andere omgeving. Fleur stuitert regelmatig op haar snuffert want (zoals Nicole van de week al zei) ze is een beetje klungelig, dus ze valt nogal eens (klote chemo). Tsja, ik denk dat de coördinatie van hoofd en benen niet helemaal synchroom meer loopt. Ze "wil" hard wegrennen (zoals ze altijd gewend was) maar haar benen weigeren in dezelfde snelheid dienst. Heel sneu, vooral lastig voor haar en moeilijk -lijkt me- voor kind 3 om het aan te moeten zien, maar ... net als 1000x daarvoor gezegd: "het is niet anders". Een makkelijk gezegde, een dooddoener, maar ja ....
Eind deze week gaat kind 2 met vriend en kinderen naar Italié, hopen dat alles goed gaat, tussen hen -dat zal wel gaan- maar vooral tussen de kinderen, enfin, afwachten maar, we horen en merken het wel.
Voor de rest ben ik blij dat we van het oeverloze gezeik af zijn met de voetbal. Het leek verdorie wel of de hele wereld alleen nog maar uit voetbal bestond. Gek werd ik ervan, radio, TV, krant, alleen maar voetbal en waarvoor? De heren worden betaald om dat spelletje te spelen, allemachtig, daar is het doel, hier de bal, dáár moet-ie in en zelfs dàt lukt kennelijk niet. Ze doen het nog met zijn elven ook, hoe moeilijk kan het zijn. Kortom, het is duidelijk dat ik geen ene moer om voetbal geef, wereldkampioen worden was best leuk geweest natuurlijk (chauvinistisch als ik ben) maar 2e is ook best leuk en een prestatie. Maar alles wordt zó opgeklopt in die voetbalwereld -met dank aan de media- dat een mens overvoerd raakt. De huldigingen blijven maar doorgaan, komop zeg, hou eens een keer op. En dan koningin Yolanthe nog in de bocht, nou dat hebben we gelukkig ook gehad (voor zolang als het duurt) dus kunnen we ons nu weer met het gewone leven bezig houden lijkt en dat is heel wat belangrijker dan die klote voetbal.
Momenteel heb ik verder weinig om te griepen of verontwaardigd over te zijn. Wens kind 2 en 3 veel plezier toe en hoop dat iedereen weer heelhuids terugkeert!

Machteloosheid

Een zware aanhef maar soms verkeert een mens in zo'n situatie. Je hoeft er helemaal niks voor te doen, het overkomt je. Een gevleugelde uitdrukking "ik stond er bij en ik keek er naar" en dat is precies zoals ik me vandaag voelde toen ik vanmorgen -fris en fruitig zoals altijd- uit het echtelijke bed jumpte en achter de PC ging zitten. Een rare combinatie, uit bed en dan achter de PC gaan zitten in plaats van eerst te douchen, enfin, enigszins vreemd ben ik altijd geweest.
Mr. B zet altijd in alle vroegte de tik TV aan en dan staat de blog van kind 3 al voor en hoewel hij héél ontspannen en onderhoudend over de meest afgrijselijkste dingen kan vertellen, vandaag zat kind 3 zwaar in de mineur. En ik kan een hoop hebben, maar mijn kind zó op de site terug te vinden vind ik erg. Wat voel ik dan? Eigenlijk ben ik zó kwaad en met die woede kan je geen kant op. Die k..... kanker veroorzaakt ook zoveel ellende en je kan er niks tegen doen.
Nou weer met de kleine Bradley, een onschuldig kind van 8 jaar, mijn hemel, 8 jaar, wat heeft het kind op zijn kerfstok dan, en die ouders??? Uitbehandeld, wat nou uitbehandeld gv#%$!$% !!!! Waarom, waarom, waarom???????
Je mag het niet vragen en ik tracht met alles wat "in" me zit de zaken om te draaien en mezelf voor te houden: "waarom niet", maar ik weet wel dat het me moeite kost!
Ook de reeds geboekte droomreis gaat niet door en ik maar schrijven: "ach joh, dat komt wel weer" ja, snap ik, maar ik zou zo graag eens weten wanneer dan? Ze waren er zó blij mee en dat valt dan zó tegen!
Het is zó k... en het lijkt wel of alles hen tegenzit en het ergste is ik kan er geen ene reet aan doen. Die vakantie -waar ze zo naar uitkeken- moest hij gaan annuleren omdat ze weer aan die kl... Chemo moest! En dan gaat iedereen om je heen wèl weg, dat is sneu, want zij zouden ook zo graag willen, maar ja. Voor -bijna- iedereen draait de wereld gewoon door, maar de wereld waarin zij (en vervolgens wij) zitten is een hele andere geworden en je hebt er maar mee te dealen. Ik kan me voorstellen dat het hem wel eens te veel wordt, natuurlijk ook de rest en niet in de laatste plaats Fleur. Het wonderlijke bij kinderen lijkt, ik zeg met klem -lijkt- dat ze kunnen besluiten, "ik denk er niet aan"en dat doen ze dan gewoonweg niet of zou het toch een tik van het sterrenbeeld schorpioen zijn? Mijn moeder, mijn zus, kind 2 en ook Fleur, raar, maar ik herken dat gewoon.
Mijn moeder was zo m.b.t. nieuws: als ik de tv uitzet dan is er geen nieuws. Ook een manier en dan blijkt daar maar weer uit dat iedereen zijn eigen manier van met dingen omgaan heeft.
Dit is momenteel de mijne en ik hoop dat het tij een beetje wil keren, voor ons, maar in de allereerste plaats in het gezin van kind 3!!!
Waar ikzelf de meeste moeite mee heb is de onmacht, het machteloze, ik wil wat doen maar ik kan niks. Laten we hopen op betere tijden, hopen? Daar ga ik gewoon van uit!

Nieuwe start

Tsja, en dan is het ineens 4 juli geworden. Allerlei zaken hebben de revue gepasseerd. Morgen (maandag de 5e) treedt het nieuwe chemo-traject van Fleur in werking en dan gaan ze dus weer van voren af aan beginnen. Helemaal van voren af aan? Ze zijn nu wel gewapend tegen een hoop zaken waartegen ze de vorige keer aanstuiterden.

Laten we hopen dat het kind er niet zo beroerd aan toe zal zijn als de vorige keer. Het zal toch wel eens een kéértje meezitten?

Gistermiddag togen we dus naar Zoetermeer, nadat we het eerste deel van de dag op ons rug doorgebracht hadden in de tuin, oh, het valt toch niet mee als je gepensioneerd bent hoor, zware dagen (haha)!

Fleur wilde graag nog een keer met de opa's en oma's gaan eten maar voorwaarde was: "buiten zitten", zo niet, dan hoefde het niet (had overigens goedkoper geweest, maar ja).

Wij dus met Rien en Els mee, Rien wist hoe hij moest rijden, nou, dat hebben we geweten. Hij "wist" het ook wel, maar half Zoetermeer was afgebroken en ga dan maar eens zoeken. Joost en Els mobiel verbonden en dan zit je achter elkaar en gaat de één rechts en houdt de ander links aan. Eigenlijk was het best wel komisch, zeker als je dan àchterin zit en dus de chauffeur niet bent, en ik maar zeggen: "nou ja, we zitten droog".

We hebben het rondje geloof ik 3x gereden en uiteindelijk na 3 kwartier kwamen we op de plaatst van bestemming waar we uitbundig werden begroet door Roos, die kwam armen te kort om te zwaaien!

Het was in ieder geval toch gezellig en vooral ... lekker. Even buiten gezeten (wens van Fleur)maar de rest toch maar binnen (wens van ons) want het waaide behoorlijk.