Het was dinsdag 12 april 2011, er was een koude wind maar het was zonnig (we zaten net in de auto op weg naar Voorschoten om voor mr.B. naar een zomerbroek te gaan kijken) toen ik om 10.44 uur precies het telefoontje van kind 3 kreeg met de mededeling dat het over en uit was . Met bevende stem vertelde kind 3: "Mam, ze (het ziekenhuis) hebben net gebeld!!" En ik (hoewel ik het antwoord al lang van binnen wist) vroeg: "EN....?" "mam, het is niet goed" en ik kreeg ook gelijk het -voor mij- moeilijke verzoek om kind 1 en 2 nog niet te bellen aangezien de meiden (Fleur en Roos) het nog niet eens wisten en ook de andere opa en oma nog niet (andere oma was alleen thuis en dan is het geen goed idee om zo'n bericht te krijgen!!!). We wilden wel gelijk naar Zoetermeer racen, maar op verzoek van kind 3: "doe maar even niet, want ik moet nog diverse dingen doen" dus zei ik dat ik in de middag wel zou komen. Waarom wil ik er zo snel naar toe?
 |
| Hoe kan dit nou??? |
Ik wilde hem vasthouden, ik wilde hem troosten, ik wilde Nicole troosten en wat dacht ik van Fleur, verdomme, 11 jaar en dan zo'n vooruitzicht. En Roosje? Ik wilde zoveel, ik weet eigenlijk niet wat ik wilde en ik heb in vorige blogs zo vaak gezegd: "de wereld draait door" maar het idiote is dat het gewoon zo is!
Mensen stonden te zeiken over een maat broek en kan ik die wel of niet aan en ik dacht: "mens sodemieter toch op met je trut-broek, mijn kleinkind gaat dood en jij staat te zeiken over een broek". Maar ja, dat is natuurlijk niet eerlijk van mij gedacht, dat weet ik ook wel, maar zo voelde het wel.Mr. B. en ik liepen hand in hand en keken elkaar alleen maar verslagen aan. Op mijn vraag hoe "hij" zich voelde antwoordde hij "leeg" en ja, dat is precies het goede antwoord, totaal leeg, ik weet het niet meer. De angst voor de waarheid is afschuwelijk en die waarheid was dus nu officieel bevestigd. Het is einde oefening voor Fleur!
Later liepen we nog in Wassenaar-city, diverse mensen vroegen: "goh, hoe gaat het eigenlijk met je kleindochter?" En nee, we konden niet zeggen dat we de uitslag al wisten maar we zeiden wel dat het niet goed ging, nee, het ging he-le-maal niet goed.
Mijn hart bloedt, ik wist niet dat het kon, maar het kan. Vraag me niet hoe het voelt, want dat wil je niet weten. Ik kan het ook niet uitleggen, mijn arme kleindochter, haar moeder, haar vader (verdomme mijn zoon, mijn kind 3) en dan die arme Roos, hoe gaan ze dan nu verder, hoe "moeten" ze verder.
Ik weet het allemaal even niet meer, voel me klote, voel me wanhopig en dan zeg ik altijd dat mijn zonnig humeur me op de been houdt, nou, het is buiten zonniger dan ik me momenteel voel. Oh ... help, wat een narigheid.