9 augustus 2012 - Een jáár later



Fleur  12-11-1999   -   9-8-2011

Lieve Fleur,
Zo, hier ben ik dan weer eens en ik kan je wel vertellen dat dit wel een "beladen" tijd is. Vandaag is het de dag dat je overleden bent, in het begin van de nacht - om 02.15 uur- van de 9e augustus 2011.  Een jaar geleden en het lijkt wel een eeuwigheid en het lijkt nog wel of het gisternacht was.
Ik kan het me zó voor de geest halen, dat hoeft eigenlijk niet, want je bent "altijd"aanwezig, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik doe natuurlijk vaak wel of er niks aan de hand is, maar niks is minder waar.
Een jaar zònder jou, het leven gaat verder, maar het is toch altijd  met het gevoel dat er iemand ontbreekt. Het hoort gewoon niet. Natuurlijk draait de wereld door, maar ik kan je wel vertellen Fleur: het valt niet mee. Voor ons niet maar zeker niet voor voor je vader, moeder en zus Roos. Die moeten verder met een heel groot gat in hun hart en daar komt -op den duur- waarschijnlijk wel een vliesje overheen maar er hoeft niet veel te gebeuren of het vliesje scheurt. Wennen doet het nooit, missen is voor altijd, zij -en wij- zullen onze weg opnieuw moeten vinden in het leven, in een leven zonder jou, maar hoe doe je dat?
Af en toe zou ik wel eens een andere foto van je willen hebben, maar dat is ook zo raar, er komt geen andere foto, we zullen het moeten doen met de foto's die we van je hebben.
Papa, mama en Roos zijn nu met vakantie (bijna terug) en dat zal niet meegevallen zijn. Ze zijn gaan kamperen met Sabine en haar gezin (zijn ze in ieder geval niet alleen).
Ik ga er gewoon vanuit dat je alles hoort, ziet en weet wat er in jullie gezinnetje gebeurt en laten we wel zijn Fleur, soms  is dat ook gewoon leuk (ja toch?). Volgens mij ben je gewoon in de buurt, laat af en toe op bijzondere momenten merken dat je er bent en waakt over iedereen. Ik weet niet hoe maar dàt het soms gebeurt daar ben ik van overtuigd.
Overmorgen ben ik jarig en -hoe ironisch- dat is al de 2e verjaardag dat je er niet meer bij bent. Vorig jaar lag je op bed in de Curaçao-kamer, maar je was al overleden, het jaar daarvoor belde op mijn verjaardag het ziekenhuis dat het weer helemaal mis met je was. Nee .. op mijn verjaardag rustte weinig zegen (ook mijn zwager is -jaren geleden- op mijn verjaardag overleden) enfin, na deze komen betere tijden (zegt men) maar dan altijd en eeuwig zonder jou. Het is raar, dit jaar zou je 13 jaar worden, Je bent niet verder gekomen dat 11, en nou wordt Roos óók al 11. Je zou haar eens moeten zien, wàt een meid is dat nu.
Gisteravond was er hier een spetterend vuurwerk en i.p.v. een wensballon zagen opa en ik dit als een waardige ode aan jou Fleur, niks te wensballonnen, van ons kreeg je prachtig vuurwerk toegezonden met oh zo veel wensen. Het is goed zo.
Kus
Oma Lia

6 maanden later

Lieve Fleur,
Ik dacht een tijdje geleden: ïk schrijf je geen briefje meer, want ik hoor toch niks terug" maar ja, zo zie je maar weer niks veranderlijker dan de mens en dat geldt zeker voor mij.

Nu nog inlijsten kind!

Gisteravond, 8 februari had Opa je foto klaar met borduren -hij is prachtig geworden (nee niet Opa)- en ik dacht nog: hoe is het mogelijk, vannacht is het precies 6 maanden geleden dat we aan je bed zaten en je uit het leven zagen wegglijden. Toen hij aan het borduurwerk begon zag hij na 4 dagen dat er een fout in het stramien zat en Opa moest nieuw kopen maar ... dat kon pas op dinsdag omdat maandag de winkel dicht was. Ik zei nog wat maakt dat nou uit, maar Opa vond het niet mooi dus ... Vóór hij het nieuwe stramien kon kopen was je overleden, het leek wel of hij niet mocht begonnen omdat je er nog was. Ik heb dat als heel bijzonder ervaren, alsof jij bedacht had: Opa, ik ben er nog hoor, dus effe wachten!!
Met Sinterklaas was het af en aangezien we lootjes hadden getrokken en Opa jouw moeder had getrokken wist hij direct wat hij geven zou: dat borduurwerkje en ik geloof (en hoopte) dat ze er blij mee was.
Maar ja ... toen had ik dus nog niks en hij is nogmaals hetzelfde voor mij gaan borduren.
Gisteravond was het dus klaar, hoe ironisch, hoe bijzonder, nu was het dus net vóór de fatale datum en het fatale moment af.
Had ik je al eens gemeld dat ik veel aan je denk? En dan het meest bijzondere wat me is overkomen zal ik je dus maar gelijk vertellen.
Een paar weken geleden lag ik zéér ontspannen na te sudderen van de nacht, buiten koud (vroor) en dan zie ik dikwijls de meest prachtige kleuren. Ja kind, noem me maar gek, maar dat heb ik mijn hele leven al gehad. Soms zie ik gezichten of mensen, geen idee wat het is, wie ik zie maar .. plotseling zag ik één oog. Een linkeroog wel te verstaan en gelijk dacht ik: verrek, dat is Fleur (die blik herken ik uit miljoenen). J keek me aan uit je linker ooghoek (dezelfde blik als op de foto met je oranje shirt aan) Ik begon te glimlachen, was er blij mee maar vond het ook vreemd en nee, ik verbeeldde het me echt niet. Ik vertelde het aan Opa en ik zei: goh, ze ziet ons dus.
Een week later overkwam me hetzelfde maar .. toen zag ik allebei je ogen, alleen maar je ogen, maar oh Fleur, niks verdrietig of zo, je was gewoon Fleur! Ik betrapte me erop dat ik met een brede smile op mijn gezicht lag. Wederom meldde ik het Opa en een of twee dagen later vermeldde je vader ergens iets over je ogen (ik weet nu even niet eens meer wáár op blog of faceboek). Ik zei er niks over tegen je vader, want ik dacht: hij zal wel denken , "heb je haar ook weer", maar Fleur, je ogen heb ik toch echt gezien en nee, ik sliep niet. Van de week zag ik je ogen weer, alleen maar je ogen, dus komop meid, doe je best, kom nou dan maar eens helemaal te voorschijn. Ik hoop erop, maar ja, dat zullen er wel meer doen. Hou je haaks daar dan proberen wij het hier!
Liefs
Oma

Resumé 2011

Zó ongrijpbaar en zó onbegrijpelijk!

Dag 2011, sodemieter maar op en kom voor 2012 met een beter jaar aanzakken, want dit jaar was eigenlijk een dieptepunt in mijn bestaan en in het bestaan van iedereen die in de omgeving van Fleur stond en niet in de minste plaats voor Fleur zèlf, want die is -zoals dat dan zo mooi klinkt- "overgegaan". Zou ik dan wel even mogen weten waarheen dan? Waar ben je dan nu Fleur en zie je ons dan? Volgens de boeken, volgens het geloof (welke dan ook) en volgens dhr. Ogilvie zijn onze dierbaren om ons heen. We -de meeste onder ons- zien dat echter niet maar we willen het maar al te graag geloven!
Het lullige is: ik geloof het niet alleen, ik weet het zeker, waarom? Dat is een gevoel en een diep ingeworteld geloof dat dit leven hier maar voor een tijdje is en er daarna pas het echte werk gaat beginnen. Het akelige is dan wel, waarom moet het jou gebeuren, waarom moet jouw kind, kleindochter, vader, moeder, vrouw, man of andere dierbare dat treffen? Kom ik gelijk bij vraag 2: waarom zou het jou niet treffen? Dat is toch een gegeven waar ik me vaak -hetzij krampachtig- aan vast wil houden. Ik denk dat het een soort overlevingsdrang is en niet te boos ben op het oneerlijke. Want wat is dan oneerlijk? Dat het jou treft en niet de buurvrouw? Wil je dat dan? Ja, eigenlijk wel, want we zijn altijd begaan met het lot van de buren of anderen, want alles gebeurt namelijk ook bij de buren (symbolisch natuurlijk) en dan is het toch een ver van mijn bed show. Ik kan -met al mijn medeleven- gewoon weer verder, maar diegene die het lot treft -of dat nou overlijden, ziekte, echtscheiding of andere narigheid betreft- die moet weer een hele nieuwe levensvorm zien te vinden. En als je in zo'n kl!#e situatie zit, dan heb je weinig begrip meer voor de mensen om je heen die -al weet je dat niet- vaak ook in onmogelijke situaties zitten, maar da's hun pakkie an, toch?
Ik heb geprobeerd je foto te "vangen", allemaal op één plaatje, weg van de wereld, jij Fleur letterlijk en papa, mama en Roos óók een beetje van de wereld. Zij moeten hun weg terug en op deze aarde voortzetten zonder jou, evenals wij, maar het gaat hen en ook ons lukken meid. Het waren niet voor niks "jouw" ouders, dus ik weet zeker dat jij hen daarmee gaat helpen. Uit het oog maar niet uit het hart! Hoe zou het kùnnen, te stom voor woorden, dat willen we helemaal en dat kàn helemaal niet!
Proost Fleur, op 2012!!
Butterfly

FLEUR 's geboortedag



Fleur - 12 jaar

 Lieve Fleur,
Het is raar vandaag, het is de laatste dagen al heel raar, je zou vandaag jarig zijn, maar .. voor mij ben je vandaag gewoon jarig. 12 november is onlosmakelijk aan jou verbonden, dat was al sinds je geboren was en - nu je ergens anders bent - is dat voor mij gewoonweg nòg zo.
Het is allemaal zo dubbel, vanmorgenvroeg lag ik al wakker, dacht ik aan je  (wanneer niet trouwens) en voelde je tot in iedere vezel van mijn lichaam. Hoe zou ik deze dag ooit kunnen vergeten, hoe zou ik deze verjaardag ooit kunnen vergeten, hoe ter wereld zou ik jou kunnen vergeten, je zit zó diep in mijn hart verankerd, dat krijgt niemand eruit, dat hoeft ook niet en ik zou het niet willen.
Ik ben zó blij dat ik jou gekend heb, dat je in mijn leven geweest bent al is het véél te kort geweest. Ik ben -nog steeds- zó trots op jou, wat een meid was je en wat een kleindochter!
Kun je nagaan wat een indruk jij op mij en iedereen gemaakt hebt, eigenlijk is dat toch geweldig hè.
Van mensen die dat kùnnen hoor ik dat het je goed zou gaan, en kort geleden droomde ik van je. Ik sloeg mijn armen om je heen (weet je nog: net zoals je toen naar Curaçao ging) en het gekke is Fleur, toen ik wakker was realiseerde ik me dat ik je echt gevoeld had. Dat was wel zo'n bijzondere gewaarwording en geloof het of niet kind, ik was er zó blij mee! Men zegt wel eens: er is meer tussen hemel en aarde nou, dat werd me toen helemáál duidelijk.
Vanavond gaan we naar papa, mama en Roos, die hebben het vandaag niet makkelijk. Het is een moeilijke dag voor hen, je bent er niet, toch ben je er wel. Je bent hun oudste dochter en dat zul je altijd blijven, hoeveel jaren er zonder jou ook overheen zullen gaan, je bent en blijft hun eigen Fleur!
Lieve Fleur, ik hoop dat hen ziet en ik weet zeker dat je vandaag bij hen bent. Niet visueel, maar je bent er wel.
Nou lieve schat, wat mij betreft tòch gefeliciteerd met je verjaardag, dat voelt voor mij zo, dus al kan ik je niet zelf (echt) vasthouden, ik heb geprobeerd je foto op te leuken (ook al hou je niet zo van roze, maar ja) dan heb ik toch het idee dat ik iets voor je gedaan heb (oh ja, ik heb vandaag dus maar voor Roosje een aardigheidje gekocht want voor háár valt het allemaal ook niet mee)
Heel veel liefs en ik hoop je ooit weer te voelen.
Het heeft overigens nou lang genoeg geduurd allemaal, je kunt zeker niet terug hè? Jammer! Dàg Fleur!
Kus van Oma Lia
Butterfly

nine eleven oftewel 11/9



Aanslag Twintowers 11/9/2001


11-9-2001
Laten we wel zijn, iedereen heeft het er weer over. De wereld vóór en de wereld ná de aanslag. We kunnen er ook moeilijk omheen, al zouden we het willen. De kranten, radio, TV kortom de héle media draait weer overuren en we horen en zien alles weer, we herbeleven die dag alsof het gisteren was. We zien en horen mensen over hoe ze het beleefd hebben en vooral weet iedereen wáár we op dat moment waren. Het leed dat een paar van die kloteklappers aanrichtten was niet te overzien en ik vraag me nog steeds af waarvóór, waaròm? Wat bezielt de mensen? Is dat macht hebben en zo ja, wat levert het je dan op?
Ben je dan blij, gelukkig of mag je met een zooi maagden spelen in de hemel? Is dat dan het hoogst haalbare in je bestaan? Kennelijk wel, de gedachtengang zal ik niet begrijpen en daar doe ik eigenlijk ook maar geen moeite voor. Het leed was niet te overzien en voor mij belangrijk nu is: hoe belangrijk is het voor mij nog?
Hoe was mijn leven toen en hoe is het nu?
Toen: 9-11-2001
14 dagen daarvoor was ik met mr. B. een eindje om wezen fietsen en -hoe dom kan een mens zijn- ik flikkerde van mijn fiets. Hoop narigheid, ellende, elleboog en stuitje gebroken! Bak narigheid en pijn, vooral veel pijn. Nicole liep op alledag en ja hoor op 29 aug. werd Roos geboren. Iedereen blij, alles was goed gelukkig en wij dus ook.

The happy family

Wat een vredig plaatje,  de kleintjes op het bed dat in de kamer stond, want Oma kon alleen maar lopen of liggen (In 2003 kwam er overigens nóg een kleinzoon bij)
Op 11 september -we liepen op de v.Zuylen- toen kind 3 belde: zet de TV aan want er is een aanslag met een vliegtuig of zoiets in Amerika. Nou, dat was dus dat. Het 2e vliegtuig zagen we erin vliegen, we zagen de boel in elkaar zakken en we zagen het niet één maar 1000 keer en het drong niet tot ons door.
Iets ergens kon ons toch niet overkomen?? Ja dus
Nu: 11-9-2011
10 jaar later. De nabestaanden in Amerika zijn nog steeds niet over de klap heen en ik hoorde gisteren iemand op TV zeggen: "Ik kom nog steeds niet toe aan verwerken" en wat dat inhoudt weet ik inmiddels maar al te goed.
Het vredige plaatje van toen is ernstig verstoord, noem maar gerust naar de klote want Fleur is er niet meer. Daar staat toch je verstand bij stil?
Ieder voelt zijn eigen leed het beste en dat blijkt dan toch wel heel erg waar te zijn.  Zelf worstelen we hier met onze emoties en gevoelens. Hoe gaat het met kind 3 (en gezin) en hoe gaat het met jullie? Lieve vragen, en je antwoordt dan goed. Maar laten we wel zijn, wat is goed? Wat moet je dan zeggen? Het gaat ook goed, maar dat houdt niet in dat alles maar even vergeten is , dat je er niet meer aan denkt, dat je gewoon maar weer doorgaat. Je gaat ook wel door, je lacht, je eet en doet je ding, maar wat is dan goed?

Terug uit Curacao

En wat is er toch met die 9 en die 11??
Nou, simpel. Fleur was 9 in 2009 toen ze kanker kreeg en 11 toen ze overleed op 9 augustus 2011
Ze is geboren op de 12e  van de 11e maand en het ironische is dat ze zelfs nooit 12 jaar zal worden. Hoezo raar ... toeval?
Waarom ook deze vage foto? Toen ik deze foto maakte stond er op mijn fototoestel duidelijk een of ander knopje verkeerd. Jammer, ze zat er zó stralend en uitgelaten op. Om de een of andere reden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om deze foto te deleten omdat ik hem zó machtig vond. Ze was zó blij, dat zie je door het slechte beeld heen. Vandaar dat ik hem nu toch op mijn blog gezet heb. Dit is Fleur en Fleur is hier vervaagd.
Op de foto ja, hoe treffend, in mijn hart??? ... Never!
Butterfly

Life goes on

Tsja, makkelijk gezegd: life goes on maar niemand vertelt je hoe je dat dan moet doen! Het is raar, het is zo dubbel, het is zo onrealistisch maar als ik dan het blog lees van kind 3 dan denk ik: ja knul, ik kan het niet uitleggen, maar ik snap wat je bedoelt. Daar schiet je wel geen ene moer mee op, maar we zijn nu 4 weken verder en steeds meer heb ik het idee dat alles gewoon niet waar is. Als ik denk aan Fleur (wanneer niet) of haar naam uitspreek, dan heb ik het gewoon over onze Fleur en die is in Zoetermeer, zo klinkt het en zo lijkt het en zo zou het moeten zijn, maar het is allemaal niet zo en dat is de realiteit. Het lijkt wel of nu druppelsgewijs het besef komt dat ze er niet meer is, druppelsgewijs, dat is mooi van moeder natuur, want als je het volle besef in één keer hebt, dan word je stapelgek.
Het is overigens toch wel heel raar, 4 september, twee jaar geleden dat bleek dat Fleur kanker had en nu? Nu is Fleur er niet meer! En dan ben ik van de week op kraamvisite bij een neef die er een zoon bij had. 11 augustus was ik jarig, mijn kleindochter nèt overleden en op mijn verjaardag werd zijn 3e zoon geboren, hoezo life goes on? Toen ik dus zo met de baby op mijn arm zat besefte ik opeens hoe dicht leven en dood bij elkaar lagen.
Hoe bizar kan het leven zijn? Kind 3 schrijft bij een foto: het plaatje klopt niet. Nee kind, dat klopt ook niet meer en we zullen ons moeten schikken in het onvermijdelijke en opnieuw een levenspatroon moeten zien te vinden en dat zal niet meevallen, mag ook ik even weten hoe?

Ezel !

Life goes on ja, maar het verbaast me dat mensen totaal niet beseffen wat voor een impact het allemaal op je leven heeft. Dat kan ook niet, maar als er dan iemand -heel serieus- vraagt of kind 3 niet in een gat valt ook vanwege alle uitjes die ze nu ineens niet meer hebben, dan denk ik, wat bedoel je nou eigenlijk, ezel? En dan lees ik een dag later dat kind 3 precies hetzelfde meemaakte, hoe is het om dat zwarte gat te zitten. G%^$!$%kolere, je zou wensen dat er een zwart gat was waar je hen in kon duwen! Rot toch op mens! Is dat nou medeleven of is dat stommigheid? Wie het weet mag het zeggen. Mensen begrijpen gewoon de essentie van het verhaal en narigheid niet en het ergste is dat ze dènken dat ze het wel doen. Ik ga er (toch) maar vanuit dat iedereen het goed bedoelt en in deze gevallen denk ik maar weer eens aan mijn vader (Opa Piet) en die zei in zulke gevallen: “drol verdiend voor je stommigheid” en zo is het!  (papa, je merkt het, zelfs na 36 jaar denk ik (wij) nog vaak aan je, heb je het toch goed gedaan met ons, toch? By the way, nu ik je toch heb, let jij een beetje op je achter-kleindochter Fleur? Dat van onze vader otepoe...  en bidt voor de smid ... kent ze trouwens al hoor, haha)
Maar ik vraag me nu wel eens af: "ben ik dan zo wijs of is die ander nou zo dom". Ach we zullen allemaal wel iets van elkaar hebben en ik kom wel tot besef dat ook ik de plank wel eens volkomen misgeslagen heb. Je denkt dat je dingen begrijpt (ik doe/deed er mijn best voor) maar je kan niet echt weten hoe iets voelt als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik heb al eens meer gezegd: je kan je het leed van de hele wereld niet aantrekken, maar een beetje relativeringsvermogen zou toch wel aardig zijn.
Zo kom ik automatisch terecht bij anonieme lezers. Wat is in vredesnaam dan anoniem, ook al zet je je naam eronder, ik ken je niet (soms maar beter ook) maar ik ga nog steeds uit van goede bedoelingen. Dit is “mijn” blog, u mag het lezen, maar zeg me niet wat ik schrijven moet. Amen, ik heb gesproken!
Butterfly

Time flies

Hoi Fleur,
Je bent nu al 14 dagen weg, met dat al bedoel ik eigenlijk pas 14 dagen weg en het lijkt al een eeuwigheid en aan de andere kant geloof ik het nog steeds niet.

Jouw hoekje

Ik heb van papa een foto gekregen en ik heb een mooi lijstje gekocht (waar jij waarschijnlijk niks aan zou vinden) en die staat bij de TV, dus als ik in mijn stoel zit heb ik goed zicht op je (en jij op mij). Een mooi blauw met groen glazen lichtje erbij, het engeltje, dus je hebt je eigen hoekje en ik moet zeggen: 'het staat leuk' maar ik had het toch liever anders gehad. Ja kind ... wie niet. Oh ja, ik heb van de week ook een prachtige -nou ja- blauwe vlinder gekocht ook met een kaarsje erachter, je merkt het, we doen er alles aan!
Gisteren was ik bij papa en mama, Roos was weer voor het eerst naar school en papa had de pest in, nou ja, de pest in dat was zachtjes uitgedrukt, hij was woedend op alles en iedereen en ik -kluns- vraag: waarom dan?
Hij keek me aan en zei: 
Mijn kind is  verdorie -in iets andere woorden- dood en ik voel me klote.
Tsja Fleur, daar stonden we dan en hadden daar niks aan toe te voegen, dat is de leegte die je achterliet, de wanhoop, het dóór moeten voor papa, mama en Roos en het niet weten hoe dat moet! Dat geldt ook voor ons als Opa en Oma, voor je ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Kortom voor iedereen, maar meid, we gaan ons best doen.


Ei met kerriesaus eten

  Het is ook zó raar, nu komen vanavond papa, mama en Roos ei met kerriesaus eten en reken maar dat ik aan je zal denken. Dat doe ik nu al. Je was er zo dol op. Weet je nog -de laatste keer bij ons thuis- toen stak je dat ei he-le-maal in je mond en ik maar roepen: "Fleur niet doen, straks stik je erin" maar jij had daar -net als altijd- natuurlijk lak aan en deed het doodleuk nòg een keer. Later heeft Opa nog een keer ei met kerriesaus bij jullie thuis gemaakt, maar je lag toen al op bed en kon de moed niet meer opbrengen op er ook maar één hapje van te proeven.
Het rare vandaag zal zijn, papa zet de auto aan de overkant en dan kwam jij er altijd als eerste uithollen en vloog me dan op mijn nek: "dàg oma" en dat zal ik missen, je bent er wel maar je bent er ook niet.
Nou Fleur, ik wilde het je toch even laten weten, kijk vanaf je wolkje naar ons en denk erom: géén héél ei in je bakkes hè!

We zullen aan je denken, oh ja Fleur, we zullen zéker aan je denken, wat mij betreft had je nu wel 3 eieren in je giegel mogen stoppen, maar ja (ik hoor je denken: komt ze nou mee!  Nou kind, genoeg gezeurd hé, bel voor de volgende ronde!

xxx Oma Lia