donderdag 9 februari 2012

6 maanden later

Lieve Fleur,
Ik dacht een tijdje geleden: ïk schrijf je geen briefje meer, want ik hoor toch niks terug" maar ja, zo zie je maar weer niks veranderlijker dan de mens en dat geldt zeker voor mij.
Nu nog inlijsten kind!
Gisteravond, 8 februari had Opa je foto klaar met borduren -hij is prachtig geworden (nee niet Opa)- en ik dacht nog: hoe is het mogelijk, vannacht is het precies 6 maanden geleden dat we aan je bed zaten en je uit het leven zagen wegglijden. Toen hij aan het borduurwerk begon zag hij na 4 dagen dat er een fout in het stramien zat en Opa moest nieuw kopen maar ... dat kon pas op dinsdag omdat maandag de winkel dicht was. Ik zei nog wat maakt dat nou uit, maar Opa vond het niet mooi dus ... Vóór hij het nieuwe stramien kon kopen was je overleden, het leek wel of hij niet mocht begonnen omdat je er nog was. Ik heb dat als heel bijzonder ervaren, alsof jij bedacht had: Opa, ik ben er nog hoor, dus effe wachten!!
Met Sinterklaas was het af en aangezien we lootjes hadden getrokken en Opa jouw moeder had getrokken wist hij direct wat hij geven zou: dat borduurwerkje en ik geloof (en hoopte) dat ze er blij mee was.
Maar ja ... toen had ik dus nog niks en hij is nogmaals hetzelfde voor mij gaan borduren.
Gisteravond was het dus klaar, hoe ironisch, hoe bijzonder, nu was het dus net vóór de fatale datum en het fatale moment af.
Had ik je al eens gemeld dat ik veel aan je denk? En dan het meest bijzondere wat me is overkomen zal ik je dus maar gelijk vertellen.
Een paar weken geleden lag ik zéér ontspannen na te sudderen van de nacht, buiten koud (vroor) en dan zie ik dikwijls de meest prachtige kleuren. Ja kind, noem me maar gek, maar dat heb ik mijn hele leven al gehad. Soms zie ik gezichten of mensen, geen idee wat het is, wie ik zie maar .. plotseling zag ik één oog. Een linkeroog wel te verstaan en gelijk dacht ik: verrek, dat is Fleur (die blik herken ik uit miljoenen). J keek me aan uit je linker ooghoek (dezelfde blik als op de foto met je oranje shirt aan) Ik begon te glimlachen, was er blij mee maar vond het ook vreemd en nee, ik verbeeldde het me echt niet. Ik vertelde het aan Opa en ik zei: goh, ze ziet ons dus.
Een week later overkwam me hetzelfde maar .. toen zag ik allebei je ogen, alleen maar je ogen, maar oh Fleur, niks verdrietig of zo, je was gewoon Fleur! Ik betrapte me erop dat ik met een brede smile op mijn gezicht lag. Wederom meldde ik het Opa en een of twee dagen later vermeldde je vader ergens iets over je ogen (ik weet nu even niet eens meer wáár op blog of faceboek). Ik zei er niks over tegen je vader, want ik dacht: hij zal wel denken , "heb je haar ook weer", maar Fleur, je ogen heb ik toch echt gezien en nee, ik sliep niet. Van de week zag ik je ogen weer, alleen maar je ogen, dus komop meid, doe je best, kom nou dan maar eens helemaal te voorschijn. Ik hoop erop, maar ja, dat zullen er wel meer doen. Hou je haaks daar dan proberen wij het hier!
Liefs
Oma