Eigenlijk wel een rare aankondiging, maar ja ik ben altijd vreemd geweest en zal dat ook wel blijven., hoewel ... ik heb wèl nieuwe schoenen en ga daar maar eens in staan. Dat valt niet mee. Het nieuwste soort, anti-kantel en erop lopen gaat wel (na enige moeite en stijve benen) maar nu ik het gewend ben loopt het heerlijk, maar stilstaan dat is een heel ander verhaal. Continue zoeken naar mijn evenwicht en dat staat eigenlijk voor mijn hele wezen momenteel, zoeken naar evenwicht. Hoezo? Nou, er gebeurt nogal wat om me heen.
Het leven gaat niet bepaald niet altijd over rozen, van wie wel overigens? Nou leer je wel te dealen, je zal wel moeten, maar met vallen en opstaan en veel blauwe plekken.
Van de week -na oppassen bij kind 2- even bij kind 3 langs. Meegegeten en dat was best gezellig, toch draaiden de raderen op volle toeren. We zaten er nog maar net toen kind 3 ons een paar dingen vertelden waarvan ik eigenlijk in de stress schoot, tja, dat gebeurt ook mij wel eens, het is allemaal zó heftig en confronterend en de ene keer kun je dat beter handelen dan de andere keer. Niet alles wordt natuurlijk op zijn blog vermeld en gelijk heeft hij, dat neemt niet weg dat ik toch wel een paar keer moest slikken. Vervolgens liet hij de relax-kamer zien, geweldig, ik was er behoorlijk van onder de indruk. Het is zo'n mooie, rustgevende, lieflijke plaats geworden en mijn gedachtes dwarrelden in een keer alle kanten op. Tot overmaat van ramp zette hij trots een muziekje op en toen ging tante Truus -inwendig- onderuit. De tranen schoten als een komeet omhoog en ik probeerde ze streng naar beneden te duwen. Oh God, laat dit allemaal niet gebeuren, laat het niet waar zijn, maar het is wèl waar, waarom moet het dit kind allemaal overkomen, dit kan toch niet en mag toch niet, maar het kan allemaal wel en het gáát gebeuren. De wanhoop slaat je soms om de oren en altijd maar flink zijn en je gevoelens op een laag pitje zetten lukt ook niet altijd, zelfs mij niet. Enfin.
Tot overmaat van ramp had ik dat weekend net gehoord dat een kennis van kind 2 óók weer kanker had en toen we gisteren thuis kwamen en ik de computer aanzette bleek dat onze nicht in Amerika óók weer in de prijzen zat. Die had de laatste jaren helemaal de hoofdprijs, hoezo? 2,5 jaar geleden werd bij haar leukemie geconstateerd en na ettelijke chemo's en uiteraard doodziek te zijn geweest is ze na een klein jaar "schoon" verklaard, dat werd groots gevierd tegelijk met haar 60e verjaardag. De vreugde was van korte duur, want een week later verongelukte haar zoon van 29 (vader van 2 kleine kinderen) en haar wereld stortte finaal ineen. Eerst dat jaar zo ziek te zijn en vervolgens haar zoon die overlijdt. Hoe kom je over zoiets heen. Veel heb ik met haar gemaild en gelukkig ook diverse gesprekken gehad via Skype, nou ja, zij praatte en ik luisterde (ja dat kan ik ook aardig).
Raad geven kan ik niet, me indenken hoe ze zich voelde ook niet hoewel ik daar wel een poging toe deed. En dan nu wéér de leukemie die terug is, het is gewoon niet te bevatten.
Ga in mijn schoenen staan, het is een lied waar ik weg van ben. Het doet me zoveel, het zegt voor mij alles, oordeel niet (hoewel we op gezette tijden dat àllemaal doen). Hij zingt ook: hij die zonder zonde is werpe de eerste steen, nou ik denk dat alle stenen blijven liggen, want we zeggen allemaal wel eens iets dat de ander kwetst ook al gebeurt dat niet met opzet!
Hoe ik me voel? Net als mijn nieuwe anti-kantelschoenen. Het is m'n evenwicht zoeken en dat valt niet mee. Ga in mijn schoenen staan, maar dat staat een ander niet. Die weet niet hoe ik me voel, hoe zou dat kunnen, ik weet het zelf vaak niet eens.
De laatste regels geven -voor mij- het allermooiste weer:
"als ik vleugels had, net als een engel, vloog ik naar de hoogste bergtop en schreeuwde het uit" en dat geeft precies weer hoe ik me soms voel. Hoe machteloos kan je zijn.
Butterfly
