maandag 27 september 2010

De zee

De zee-nimf
"de kracht van de zee doet mij geloven" Uitspraak Fleur 18-9-2010. Wat een uitspraak! Zoiets verwacht je niet van Fleur, pas 10 jaar oud. Wàt moet er dàn toch in dat koppie omgaan. Zoiets verwacht ik niet? Eigenlijk kijk ik er niet van op. Kinderen zijn veel wijzer dan je denkt en zeker als je leventje zó overhoop gehaald is en zó op zijn kop staat! Ik denk dat je dan wel héél wijs wordt, daar zouden wij ouderen een voorbeeld aan kunnen nemen, we zouden dat moeten ja, maar doen we dat ook? We doen eigenlijk niks anders dan onze kinderen opvoeden en dat dan op een manier die "wij" denken dat goed voor ze is. Je wilt hen behoeden voor de fouten die "jij" ooit gemaakt hebt, waarvan jij wéét dat er gevolgen op komen. Voorbeeld?? Kind loopt op 3 jarige leeftijd door de plassen, snoezige laarsjes aan, nieuw broekje en lekker regenjasje, niks aan de hand zou je zeggen, kind geniet zich te pletter, loopt door plassen te banjeren -hij/zij heeft immers de laarsjes aan- maar daar komt mama: "niet door de plassen, want dan krijg je natte voeten, je broek wordt zo vies en je jas ook!" Kind janken -doen ze altijd als iets niet mag- en doet het natuurlijk vervolgens tòch! Moraal van dit verhaal: kind zal toch eerst een keer natte voeten moeten krijgen om te weten dat dàt het gevolg is van door een plas lopen. Moeder weet dit al jaren en wil het kind daarvoor behoeden.
Willen wij -als ouders- dat niet allemaal? Je kind behoeden voor narigheid, het beste voor je kind willen? Alleen was het met die plas makkelijker, je viste ze eruit, trok ze schone sokken en droge kleren aan en dat was dat. Als ze ouder worden kan dat niet, dan moeten ze hun eigen fouten maken -dat doen ze dan ook driftig- en jij als ouder hebt het nakijken. Toch zit op dàt gebied alles eigenlijk wel goed, iedere ouder doet zijn best en soms doe je wel eens wat fout (later zal blijken dat dat "soms" wel ietsje meer was dan jij wilde) maar ... meestal komt alles wel op zijn pootjes terecht. Meestal, want wàt te doen bij ziekte. Je kind ziek worden, dat wil niemand. Als je kind ziek is, ben jij van de leg. We raadplegen dokters, vertrouwen hen, geloven hen en volgen hun adviezen op. Je hebt weinig andere keus en dat is maar goed ook want als ouder zijnde heb je van de kleine kinderziektes inmiddels wel wat geleerd, maar dan komt het serieuze werk: "kanker" en dáár heb je geen weerwoord op, sterker nog, daar hoor je vaak wat over maar je weet er weinig of niks van af. Bovendien komt dat veelvuldig voor, je hoort ervan, je vindt het erg en je gaat gewoon door. Altijd .... tot ... het lot jouw gezin treft en dàn besef je: "we zijn niks beter dan een ander" maar ik kan wel melden dat het als een mokerslag aankomt. Je vecht, ondergaat en komt met beide benen op de grond van de uitspraak van je kleindochter: "de kracht van de zee doet mij geloven". Wat een wijsheid, wat een moed en wat een kracht en het gekke is, ook ik vind vaak mijn troost aan de zee, niet alleen nu, maar al jaren. Vaak vond ik daar de rust, dáár zijn alleen de golven, dáár is de kracht van het water, de wind door je haren en dáár is de rust van de stilte, alleen die golven, altijd maar weer die golven. Je gedachten de vrije loop laten, je gedachten weg kunnen laten vliegen. Vaak heb ik daar gezeten met mr. B. en we hadden goede gesprekken, oftewel helemaal "niet" want daar hoef je niks te zeggen om elkaar toch te begrijpen, in lief maar vooral in leed! En dat hebben ook wij in voldoende mate meegemaakt.
Ik wens voor mijn kleindochter veel kracht van de zee !.

woensdag 8 september 2010

The day After

Het is gebeurd en we hebben het gezien! Daar lag het hoopje mens, met recht een hoopje en kind 3 vroeg: "wil je het zien?" Tsja, wilde ik dat? Ja, dat wilde ik en nee dat wilde ik niet. Je weet het, je ziet het en je gelooft niet wat je ziet. Er blijkt een enorm verschil te zitten tussen iets weten -het gaat gebeuren- en het zien. Die confrontatie is zó groot, het was niet te bevatten en het leek alsof ik in een slechte B-film zag. Dat is knap van mij, want ik heb zelfs nog nooit een slechte B-film gezien, ga er dus maar aanstaan!
Langzaam raak je aan het idee gewend, je prent je in dat het niet ànders kon, je slikt ... en je gaat weer verder.
Ja, en dan komt ze thuis. Een hoop narigheid met alle toeters en bellen van het kind af te pulken, van de paal af te halen met allerlei slangen en vooral -als hoogtepunt- het verband verwisselen, dat schijnt een enorm feest te zijn geweest, dat kon je ook aan de vermoeide gezichten van kind 3 en Nicole aflezen.
Mèt de Pluto-oren op !
Toen ze thuis kwamen -Fleur in de rolstoel mèt Disney-oren op het kale koppie- was dat voor mij een soort van melo-dramatisch hoogtepunt.
Een nieuw bloesje aan -sluiting van voren want da's makkelijk- en ja, één arm weg, spierwit, moe en ter dagen zat, zóveel pijn en emoties achter de rug maar tòch die oren en die deden het hem! Je doet zo gewoon als mogelijk is, maar .. de raderen draaien, Fleur wilde niks liever dan -een poosje- naar haar eigen bed en wij namen allemaal nog maar een bakkie koffie en eenieder had zijn eigen gedachtes. De mijne buitelden door het heelal, daar was geen houden aan. Hoe moet nou dit, hoe gaat nou dat en als .. oh nee dat kan niet. Gedachtes die nergens op slaan en je ook nergens verder brengen, maar ik was gewoon even de weg kwijt. Nou zullen er best mensen zijn die denken: "goh kom je er zelf eindelijk ook achter? Wij wisten dat al jaren!" Nou voor die mensen heb ik goed nieuws, ook ik wist dit wel, maar dit was iets anders. De gedachtes gaan een eigen leven leiden, gaan alle kanten op en die heb ik tenminste nu streng weer een halt toegeroepen. Back to reality en dat is: Fleur is haar arm kwijt en Fleur is haar wilde haren kwijt (dat gebeurt vaker -denk aan mr. B maar die krijgt ze nooit meer terug-  Fleur wel!) maar verder is Fleur gewoon die ze altijd is en altijd was èn ..... ze heeft bovendien die oren nog.
Amen

vrijdag 3 september 2010

De amputatie

En nu was het dus zover, Joost had een paar keer gebeld en de zenuwen gierden door onze keel. Aan niets anders konden we nog denken. Dat arme kind, mijn arme zoon, schoondochter en Roos. Door wat voor hel moeten ze gaan en ze gaan al zo lang.
Vanmorgen een huilende Nicole aan de lijn, dat ze gehaald was en een half uur later belde Joost dat ze om 11.00 uur rustig was en in slaap gebracht, tsja ... en dan begint het wachten en maar op de klok kijken. Om 13.00 uur belde Joost dat de arm eraf was. Een opluchting, tevens verbijstering, nou was het echt en nu?? De PAC moest ook nog worden geplaatst en de oude verwijderd en natuurlijk ook een drain.
Al met al was het inmiddels 15.00 uur en toen mocht Nicole naar haar toe. Wij zijn direct in de auto gesprongen en we dachten: "we gaan gewoon naar dat ziekenhuis en dan wachten we in de hal wel tot Joost belt dat we mochten komen". Zo gezegd zo gedaan, alleen was er bijna niet bij het Sophia te komen (1,5 uur over gedaan), alles afgesloten maar dat mocht de pret niet kreuken. Toen Joost belde dat ze op de kamer was gingen we nèt het Sophia binnen!!
Wat was ik blij haar te zien, wat een hoopje mens, wat een aandoenlijk toetje die morgen totaal niet weet dat Opa en Oma geweest zijn maar we hebben haar gezien en Joost, Nicole en Roos kunnen vasthouden. Er even voor hen te zijn en precies 7 minuten later zijn we weer weggegaan om vervolgens weer 1,5 uur file te hebben. Maar ... dat kon ons totaal niet schelen, we hadden haar gezien en dáár ging het om. We waren niet meer te houden en nu maar hopen dat alles voorspoedig de goede kant op gaat. Ik gun het hen zo!

3 september 2010 - Kaarsje voor Fleur -

Vandaag wordt bij kleindochter Fleur haar arm geamputeerd. Woorden heb ik niet om te beschrijven hoe ik me voel.
Ben steeds in gedachten bij haar en hoop en bidt dat alles vandaag goed zal gaan.
Een verbijsterde Oma

woensdag 1 september 2010

Anticlimax

Stralende gezichten
En zo ging Euro Disney voorbij. Wat waren ze blij. Eindelijk even weg, even uit de sores. Vrijdags daarvoor Fleur nog geopereerd en huppekee, zondagochtend de rolstoel in en via een politiewagen, de Thallys in en toen was er eindelijk Euro Disney en Woensdags véél te vroeg terug, hoge koorts (40.2). Een uur na thuiskomst al weer op weg naar het ziekenhuis. 's-avonds laat weer thuis: "blaasontsteking" kortom vrijdag terugkomen en gelijk opgenomen! En daar ligt ze nu nog steeds. Afgelopen dinsdag 31 augustus zou haar arm geamputeerd worden. Wat een wetenschap, wat een ellende, wat een narigheid. Het kon niet doorgaan omdat ze ook nog aan de anti-biotica zat. Hopelijk nu a.s. vrijdag. De wetenschap maakt me misselijk. Zo'n arm kind, wat een narigheid en wat een narigheid voor het hele gezin. Ze kunnen niet eens in elkaars armen uithuilen, want er is er altijd een bij Fleur en de ander thuis met Roos. Dat wisselt elkaar wel af, maar doet een relatie volgens mij geen goed, maar het gáát gewoon niet anders. Het is pompen of verzuipen. Ieder wil voor de ander sterk zijn, moet zelfs sterk zijn, maar dat is zwaar, dat is héél zwaar.
Het is om wanhopig van te worden. Het valt ook ons zwaar. Als opa en oma sta je er bij en je kijkt er naar en dat is alles wat je kunt doen.
Je ziet het verdriet in de ogen van je zoon, je leest zijn wanhoop, je "voelt" het, je kent hem "te" goed en toch kun je niks doen. Arme zoon, het is "zijn" kind die zo lijdt, maar "hij" is de mijne.
Fleur Picasso
En Fleur? Die tekent en schildert plafondtegels alsof het niets is. Ze verft graag want -zoals ze zegt- dat maakt mijn hoofd lekker leeg. Tsja, wat zal er in dat koppie omgaan? Wie het weet mag het zeggen en dan in die van Roos? Ik kan er alleen maar naar raden, om over die van Joost en Nicole ook maar niet te spreken en misschien wil ik het liever ook niet weten.
Het enige wat ik kan doen is een kaarsje laten branden in de hoop dat iets of iemand eindelijk een beetje licht op alles laat schijnen en de hele zaak wat draaglijker kan maken, dat zou toch wel fijn zijn.
En bovendien .. baat het niet dan schaadt het ook niet!