vrijdag 9 september 2011

nine eleven oftewel 11/9




Aanslag Twintowers 11/9/2001

11-9-2001
Laten we wel zijn, iedereen heeft het er weer over. De wereld vóór en de wereld ná de aanslag. We kunnen er ook moeilijk omheen, al zouden we het willen. De kranten, radio, TV kortom de héle media draait weer overuren en we horen en zien alles weer, we herbeleven die dag alsof het gisteren was. We zien en horen mensen over hoe ze het beleefd hebben en vooral weet iedereen wáár we op dat moment waren. Het leed dat een paar van die kloteklappers aanrichtten was niet te overzien en ik vraag me nog steeds af waarvóór, waaròm? Wat bezielt de mensen? Is dat macht hebben en zo ja, wat levert het je dan op?
Ben je dan blij, gelukkig of mag je met een zooi maagden spelen in de hemel? Is dat dan het hoogst haalbare in je bestaan? Kennelijk wel, de gedachtengang zal ik niet begrijpen en daar doe ik eigenlijk ook maar geen moeite voor. Het leed was niet te overzien en voor mij belangrijk nu is: hoe belangrijk is het voor mij nog?
Hoe was mijn leven toen en hoe is het nu?
Toen: 9-11-2001
14 dagen daarvoor was ik met mr. B. een eindje om wezen fietsen en -hoe dom kan een mens zijn- ik flikkerde van mijn fiets. Hoop narigheid, ellende, elleboog en stuitje gebroken! Bak narigheid en pijn, vooral veel pijn. Nicole liep op alledag en ja hoor op 29 aug. werd Roos geboren. Iedereen blij, alles was goed gelukkig en wij dus ook.
The happy family
Wat een vredig plaatje,  de kleintjes op het bed dat in de kamer stond, want Oma kon alleen maar lopen of liggen (In 2003 kwam er overigens nóg een kleinzoon bij)
Op 11 september -we liepen op de v.Zuylen- toen kind 3 belde: zet de TV aan want er is een aanslag met een vliegtuig of zoiets in Amerika. Nou, dat was dus dat. Het 2e vliegtuig zagen we erin vliegen, we zagen de boel in elkaar zakken en we zagen het niet één maar 1000 keer en het drong niet tot ons door.
Iets ergens kon ons toch niet overkomen?? Ja dus
Nu: 11-9-2011
10 jaar later. De nabestaanden in Amerika zijn nog steeds niet over de klap heen en ik hoorde gisteren iemand op TV zeggen: "Ik kom nog steeds niet toe aan verwerken" en wat dat inhoudt weet ik inmiddels maar al te goed.
Het vredige plaatje van toen is ernstig verstoord, noem maar gerust naar de klote want Fleur is er niet meer. Daar staat toch je verstand bij stil?
Ieder voelt zijn eigen leed het beste en dat blijkt dan toch wel heel erg waar te zijn.  Zelf worstelen we hier met onze emoties en gevoelens. Hoe gaat het met kind 3 (en gezin) en hoe gaat het met jullie? Lieve vragen, en je antwoordt dan goed. Maar laten we wel zijn, wat is goed? Wat moet je dan zeggen? Het gaat ook goed, maar dat houdt niet in dat alles maar even vergeten is , dat je er niet meer aan denkt, dat je gewoon maar weer doorgaat. Je gaat ook wel door, je lacht, je eet en doet je ding, maar wat is dan goed?
Terug uit Curacao
En wat is er toch met die 9 en die 11??
Nou, simpel. Fleur was 9 in 2009 toen ze kanker kreeg en 11 toen ze overleed op 9 augustus 2011
Ze is geboren op de 12e  van de 11e maand en het ironische is dat ze zelfs nooit 12 jaar zal worden. Hoezo raar ... toeval?
Waarom ook deze vage foto? Toen ik deze foto maakte stond er op mijn fototoestel duidelijk een of ander knopje verkeerd. Jammer, ze zat er zó stralend en uitgelaten op. Om de een of andere reden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om deze foto te deleten omdat ik hem zó machtig vond. Ze was zó blij, dat zie je door het slechte beeld heen. Vandaar dat ik hem nu toch op mijn blog gezet heb. Dit is Fleur en Fleur is hier vervaagd.
Op de foto ja, hoe treffend, in mijn hart??? ... Never!
Butterfly

donderdag 8 september 2011

Life goes on

Tsja, makkelijk gezegd: life goes on maar niemand vertelt je hoe je dat dan moet doen! Het is raar, het is zo dubbel, het is zo onrealistisch maar als ik dan het blog lees van kind 3 dan denk ik: ja knul, ik kan het niet uitleggen, maar ik snap wat je bedoelt. Daar schiet je wel geen ene moer mee op, maar we zijn nu 4 weken verder en steeds meer heb ik het idee dat alles gewoon niet waar is. Als ik denk aan Fleur (wanneer niet) of haar naam uitspreek, dan heb ik het gewoon over onze Fleur en die is in Zoetermeer, zo klinkt het en zo lijkt het en zo zou het moeten zijn, maar het is allemaal niet zo en dat is de realiteit. Het lijkt wel of nu druppelsgewijs het besef komt dat ze er niet meer is, druppelsgewijs, dat is mooi van moeder natuur, want als je het volle besef in één keer hebt, dan word je stapelgek.
Het is overigens toch wel heel raar, 4 september, twee jaar geleden dat bleek dat Fleur kanker had en nu? Nu is Fleur er niet meer! En dan ben ik van de week op kraamvisite bij een neef die er een zoon bij had. 11 augustus was ik jarig, mijn kleindochter nèt overleden en op mijn verjaardag werd zijn 3e zoon geboren, hoezo life goes on? Toen ik dus zo met de baby op mijn arm zat besefte ik opeens hoe dicht leven en dood bij elkaar lagen.
Hoe bizar kan het leven zijn? Kind 3 schrijft bij een foto: het plaatje klopt niet. Nee kind, dat klopt ook niet meer en we zullen ons moeten schikken in het onvermijdelijke en opnieuw een levenspatroon moeten zien te vinden en dat zal niet meevallen, mag ook ik even weten hoe?
Ezel !
Life goes on ja, maar het verbaast me dat mensen totaal niet beseffen wat voor een impact het allemaal op je leven heeft. Dat kan ook niet, maar als er dan iemand -heel serieus- vraagt of kind 3 niet in een gat valt ook vanwege alle uitjes die ze nu ineens niet meer hebben, dan denk ik, wat bedoel je nou eigenlijk, ezel? En dan lees ik een dag later dat kind 3 precies hetzelfde meemaakte, hoe is het om dat zwarte gat te zitten. G%^$!$%kolere, je zou wensen dat er een zwart gat was waar je hen in kon duwen! Rot toch op mens! Is dat nou medeleven of is dat stommigheid? Wie het weet mag het zeggen. Mensen begrijpen gewoon de essentie van het verhaal en narigheid niet en het ergste is dat ze dènken dat ze het wel doen. Ik ga er (toch) maar vanuit dat iedereen het goed bedoelt en in deze gevallen denk ik maar weer eens aan mijn vader (Opa Piet) en die zei in zulke gevallen: “drol verdiend voor je stommigheid” en zo is het!  (papa, je merkt het, zelfs na 36 jaar denk ik (wij) nog vaak aan je, heb je het toch goed gedaan met ons, toch? By the way, nu ik je toch heb, let jij een beetje op je achter-kleindochter Fleur? Dat van onze vader otepoe...  en bidt voor de smid ... kent ze trouwens al hoor, haha)
Maar ik vraag me nu wel eens af: "ben ik dan zo wijs of is die ander nou zo dom". Ach we zullen allemaal wel iets van elkaar hebben en ik kom wel tot besef dat ook ik de plank wel eens volkomen misgeslagen heb. Je denkt dat je dingen begrijpt (ik doe/deed er mijn best voor) maar je kan niet echt weten hoe iets voelt als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik heb al eens meer gezegd: je kan je het leed van de hele wereld niet aantrekken, maar een beetje relativeringsvermogen zou toch wel aardig zijn.
Zo kom ik automatisch terecht bij anonieme lezers. Wat is in vredesnaam dan anoniem, ook al zet je je naam eronder, ik ken je niet (soms maar beter ook) maar ik ga nog steeds uit van goede bedoelingen. Dit is “mijn” blog, u mag het lezen, maar zeg me niet wat ik schrijven moet. Amen, ik heb gesproken!
Butterfly