vrijdag 1 oktober 2010

Frustratie en Woede

Tsongejonge, wat een aanhef, maar dat is wel zoals ik me momenteel voel. Alle ellende komt er waarschijnlijk uit. Wat schoot me dàt blog van kind 3 me in het verkeerde keelgat. Niet zijn blog op zich, dat was geschreven zoals ik -en met mij vele anderen- van kind 3 gewend ben, geestig en met veel humor geschreven ondanks de trieste omstandigheden, dit is zijn uitlaatklep, zijn "van zich afschrijven" en na begonnen te zijn aan de 3e chemokuur, verdorie mensen, de "DERDE" chemokuur zijn er mensen (of iemand) die zich "storen of stoort" (kan mij dat schelen)aan zijn blog inclusief antwoorden. Ach gut, de tere ziel van sommige "lezers" is beschadigd, ach gut. Ja kind 3, let dan toch beter op de zieltjes van je eventuele lezers die gemakshalve voorbij gaan aan het feit dat jouw hele gezin in de shit zit, maar dat is allemaal te behappen, nee, de tere ziel is beschadigd. G#$@%!#$mme, het duurt lang eer ik zó over de zijk ben, maar vandaag is het dan zover, ik ben woest om niet te zeggen woedend.dend.dend.
Zitten ze al niet genoeg in de shit en het leuke is van dit relaas, dat kind 3 met gezin er waarschijnlijk en hopelijk "lak" aan heeft, maar lullig blijft het. Het gezin van kind 3 gaat door diepe, heel diepe dalen, ze doen dit heldhaftig en slaan zich er zo goed mogelijk doorheen, ik vind het gewoon hemelschreiend dat er dan over futiliteiten gevallen wordt. Verder wil ik er gewoon even niks over zeggen want ik ben op oorlogspad, ik spuug vuur. Wordt het toch nog gezellig vanavond!

maandag 27 september 2010

De zee

De zee-nimf
"de kracht van de zee doet mij geloven" Uitspraak Fleur 18-9-2010. Wat een uitspraak! Zoiets verwacht je niet van Fleur, pas 10 jaar oud. Wàt moet er dàn toch in dat koppie omgaan. Zoiets verwacht ik niet? Eigenlijk kijk ik er niet van op. Kinderen zijn veel wijzer dan je denkt en zeker als je leventje zó overhoop gehaald is en zó op zijn kop staat! Ik denk dat je dan wel héél wijs wordt, daar zouden wij ouderen een voorbeeld aan kunnen nemen, we zouden dat moeten ja, maar doen we dat ook? We doen eigenlijk niks anders dan onze kinderen opvoeden en dat dan op een manier die "wij" denken dat goed voor ze is. Je wilt hen behoeden voor de fouten die "jij" ooit gemaakt hebt, waarvan jij wéét dat er gevolgen op komen. Voorbeeld?? Kind loopt op 3 jarige leeftijd door de plassen, snoezige laarsjes aan, nieuw broekje en lekker regenjasje, niks aan de hand zou je zeggen, kind geniet zich te pletter, loopt door plassen te banjeren -hij/zij heeft immers de laarsjes aan- maar daar komt mama: "niet door de plassen, want dan krijg je natte voeten, je broek wordt zo vies en je jas ook!" Kind janken -doen ze altijd als iets niet mag- en doet het natuurlijk vervolgens tòch! Moraal van dit verhaal: kind zal toch eerst een keer natte voeten moeten krijgen om te weten dat dàt het gevolg is van door een plas lopen. Moeder weet dit al jaren en wil het kind daarvoor behoeden.
Willen wij -als ouders- dat niet allemaal? Je kind behoeden voor narigheid, het beste voor je kind willen? Alleen was het met die plas makkelijker, je viste ze eruit, trok ze schone sokken en droge kleren aan en dat was dat. Als ze ouder worden kan dat niet, dan moeten ze hun eigen fouten maken -dat doen ze dan ook driftig- en jij als ouder hebt het nakijken. Toch zit op dàt gebied alles eigenlijk wel goed, iedere ouder doet zijn best en soms doe je wel eens wat fout (later zal blijken dat dat "soms" wel ietsje meer was dan jij wilde) maar ... meestal komt alles wel op zijn pootjes terecht. Meestal, want wàt te doen bij ziekte. Je kind ziek worden, dat wil niemand. Als je kind ziek is, ben jij van de leg. We raadplegen dokters, vertrouwen hen, geloven hen en volgen hun adviezen op. Je hebt weinig andere keus en dat is maar goed ook want als ouder zijnde heb je van de kleine kinderziektes inmiddels wel wat geleerd, maar dan komt het serieuze werk: "kanker" en dáár heb je geen weerwoord op, sterker nog, daar hoor je vaak wat over maar je weet er weinig of niks van af. Bovendien komt dat veelvuldig voor, je hoort ervan, je vindt het erg en je gaat gewoon door. Altijd .... tot ... het lot jouw gezin treft en dàn besef je: "we zijn niks beter dan een ander" maar ik kan wel melden dat het als een mokerslag aankomt. Je vecht, ondergaat en komt met beide benen op de grond van de uitspraak van je kleindochter: "de kracht van de zee doet mij geloven". Wat een wijsheid, wat een moed en wat een kracht en het gekke is, ook ik vind vaak mijn troost aan de zee, niet alleen nu, maar al jaren. Vaak vond ik daar de rust, dáár zijn alleen de golven, dáár is de kracht van het water, de wind door je haren en dáár is de rust van de stilte, alleen die golven, altijd maar weer die golven. Je gedachten de vrije loop laten, je gedachten weg kunnen laten vliegen. Vaak heb ik daar gezeten met mr. B. en we hadden goede gesprekken, oftewel helemaal "niet" want daar hoef je niks te zeggen om elkaar toch te begrijpen, in lief maar vooral in leed! En dat hebben ook wij in voldoende mate meegemaakt.
Ik wens voor mijn kleindochter veel kracht van de zee !.

woensdag 8 september 2010

The day After

Het is gebeurd en we hebben het gezien! Daar lag het hoopje mens, met recht een hoopje en kind 3 vroeg: "wil je het zien?" Tsja, wilde ik dat? Ja, dat wilde ik en nee dat wilde ik niet. Je weet het, je ziet het en je gelooft niet wat je ziet. Er blijkt een enorm verschil te zitten tussen iets weten -het gaat gebeuren- en het zien. Die confrontatie is zó groot, het was niet te bevatten en het leek alsof ik in een slechte B-film zag. Dat is knap van mij, want ik heb zelfs nog nooit een slechte B-film gezien, ga er dus maar aanstaan!
Langzaam raak je aan het idee gewend, je prent je in dat het niet ànders kon, je slikt ... en je gaat weer verder.
Ja, en dan komt ze thuis. Een hoop narigheid met alle toeters en bellen van het kind af te pulken, van de paal af te halen met allerlei slangen en vooral -als hoogtepunt- het verband verwisselen, dat schijnt een enorm feest te zijn geweest, dat kon je ook aan de vermoeide gezichten van kind 3 en Nicole aflezen.
Mèt de Pluto-oren op !
Toen ze thuis kwamen -Fleur in de rolstoel mèt Disney-oren op het kale koppie- was dat voor mij een soort van melo-dramatisch hoogtepunt.
Een nieuw bloesje aan -sluiting van voren want da's makkelijk- en ja, één arm weg, spierwit, moe en ter dagen zat, zóveel pijn en emoties achter de rug maar tòch die oren en die deden het hem! Je doet zo gewoon als mogelijk is, maar .. de raderen draaien, Fleur wilde niks liever dan -een poosje- naar haar eigen bed en wij namen allemaal nog maar een bakkie koffie en eenieder had zijn eigen gedachtes. De mijne buitelden door het heelal, daar was geen houden aan. Hoe moet nou dit, hoe gaat nou dat en als .. oh nee dat kan niet. Gedachtes die nergens op slaan en je ook nergens verder brengen, maar ik was gewoon even de weg kwijt. Nou zullen er best mensen zijn die denken: "goh kom je er zelf eindelijk ook achter? Wij wisten dat al jaren!" Nou voor die mensen heb ik goed nieuws, ook ik wist dit wel, maar dit was iets anders. De gedachtes gaan een eigen leven leiden, gaan alle kanten op en die heb ik tenminste nu streng weer een halt toegeroepen. Back to reality en dat is: Fleur is haar arm kwijt en Fleur is haar wilde haren kwijt (dat gebeurt vaker -denk aan mr. B maar die krijgt ze nooit meer terug-  Fleur wel!) maar verder is Fleur gewoon die ze altijd is en altijd was èn ..... ze heeft bovendien die oren nog.
Amen

vrijdag 3 september 2010

De amputatie

En nu was het dus zover, Joost had een paar keer gebeld en de zenuwen gierden door onze keel. Aan niets anders konden we nog denken. Dat arme kind, mijn arme zoon, schoondochter en Roos. Door wat voor hel moeten ze gaan en ze gaan al zo lang.
Vanmorgen een huilende Nicole aan de lijn, dat ze gehaald was en een half uur later belde Joost dat ze om 11.00 uur rustig was en in slaap gebracht, tsja ... en dan begint het wachten en maar op de klok kijken. Om 13.00 uur belde Joost dat de arm eraf was. Een opluchting, tevens verbijstering, nou was het echt en nu?? De PAC moest ook nog worden geplaatst en de oude verwijderd en natuurlijk ook een drain.
Al met al was het inmiddels 15.00 uur en toen mocht Nicole naar haar toe. Wij zijn direct in de auto gesprongen en we dachten: "we gaan gewoon naar dat ziekenhuis en dan wachten we in de hal wel tot Joost belt dat we mochten komen". Zo gezegd zo gedaan, alleen was er bijna niet bij het Sophia te komen (1,5 uur over gedaan), alles afgesloten maar dat mocht de pret niet kreuken. Toen Joost belde dat ze op de kamer was gingen we nèt het Sophia binnen!!
Wat was ik blij haar te zien, wat een hoopje mens, wat een aandoenlijk toetje die morgen totaal niet weet dat Opa en Oma geweest zijn maar we hebben haar gezien en Joost, Nicole en Roos kunnen vasthouden. Er even voor hen te zijn en precies 7 minuten later zijn we weer weggegaan om vervolgens weer 1,5 uur file te hebben. Maar ... dat kon ons totaal niet schelen, we hadden haar gezien en dáár ging het om. We waren niet meer te houden en nu maar hopen dat alles voorspoedig de goede kant op gaat. Ik gun het hen zo!

3 september 2010 - Kaarsje voor Fleur -

Vandaag wordt bij kleindochter Fleur haar arm geamputeerd. Woorden heb ik niet om te beschrijven hoe ik me voel.
Ben steeds in gedachten bij haar en hoop en bidt dat alles vandaag goed zal gaan.
Een verbijsterde Oma

woensdag 1 september 2010

Anticlimax

Stralende gezichten
En zo ging Euro Disney voorbij. Wat waren ze blij. Eindelijk even weg, even uit de sores. Vrijdags daarvoor Fleur nog geopereerd en huppekee, zondagochtend de rolstoel in en via een politiewagen, de Thallys in en toen was er eindelijk Euro Disney en Woensdags véél te vroeg terug, hoge koorts (40.2). Een uur na thuiskomst al weer op weg naar het ziekenhuis. 's-avonds laat weer thuis: "blaasontsteking" kortom vrijdag terugkomen en gelijk opgenomen! En daar ligt ze nu nog steeds. Afgelopen dinsdag 31 augustus zou haar arm geamputeerd worden. Wat een wetenschap, wat een ellende, wat een narigheid. Het kon niet doorgaan omdat ze ook nog aan de anti-biotica zat. Hopelijk nu a.s. vrijdag. De wetenschap maakt me misselijk. Zo'n arm kind, wat een narigheid en wat een narigheid voor het hele gezin. Ze kunnen niet eens in elkaars armen uithuilen, want er is er altijd een bij Fleur en de ander thuis met Roos. Dat wisselt elkaar wel af, maar doet een relatie volgens mij geen goed, maar het gáát gewoon niet anders. Het is pompen of verzuipen. Ieder wil voor de ander sterk zijn, moet zelfs sterk zijn, maar dat is zwaar, dat is héél zwaar.
Het is om wanhopig van te worden. Het valt ook ons zwaar. Als opa en oma sta je er bij en je kijkt er naar en dat is alles wat je kunt doen.
Je ziet het verdriet in de ogen van je zoon, je leest zijn wanhoop, je "voelt" het, je kent hem "te" goed en toch kun je niks doen. Arme zoon, het is "zijn" kind die zo lijdt, maar "hij" is de mijne.
Fleur Picasso
En Fleur? Die tekent en schildert plafondtegels alsof het niets is. Ze verft graag want -zoals ze zegt- dat maakt mijn hoofd lekker leeg. Tsja, wat zal er in dat koppie omgaan? Wie het weet mag het zeggen en dan in die van Roos? Ik kan er alleen maar naar raden, om over die van Joost en Nicole ook maar niet te spreken en misschien wil ik het liever ook niet weten.
Het enige wat ik kan doen is een kaarsje laten branden in de hoop dat iets of iemand eindelijk een beetje licht op alles laat schijnen en de hele zaak wat draaglijker kan maken, dat zou toch wel fijn zijn.
En bovendien .. baat het niet dan schaadt het ook niet!

woensdag 25 augustus 2010

Even rust

En zo zijn we weer een eind verder in de tijd en er is wederom zóveel gebeurd. Het houdt maar niet op. Zo langzamerhand zou je er een sik van krijgen (als je die nog niet had). Maandag ná mijn verjaardag de 16e augustus, mijn vaders verjaardag (hij zou 108 zijn geworden, goeiedag zeg)  moest ikzelf naar de reumatoloog in Anthoniushove.
mijn tarzan
Telefoon op trillen gezet want kind 3 zegt altijd -als ik bij de dokter zit gaat altijd de telefoon- dus alles aangehoord, ja geknikt, nieuwe lading pillen mee en nieuwe afspraak maken en ja hoor op het moment dat ik Tarzan wilde laten gillen trilde hij (de telefoon, de tijd van een brullende tarzan heb ik achter me gelaten)  en belde kind 3 met de mededeling dat de chemo niks gedaan had en of ik maar even wilde gaan zitten. Lang verhaal kort maken: "kans dat er een amputatie aan zit te komen"! Hoewel ik daar al langer bang voor geweest ben, ook wel meer aan gedacht heb valt het toch wel héél rauw als je bange vermoedens werkelijkheid worden. Dat wil niemand en zeker niet bij Fleur. Laten we wel zijn, ieder ander kind of mens die dit overkomt, daar vind ik het verschrikkelijk voor, maar dit overstijgt voor mij toch wel alles, dit is toevallig wel onze Fleur, ònze kleindochter G.#!$%^#!$% !
Fleur is wel een dappere meid, maar zij moet het toch toch allemaal doen en ondergaan en dat is niet niks, wat zeg ik: het is gewoon klote, vergeef me de woorden, maar zo voel ik het wel. Al die onderzoeken, al die chemo-troep met alles wat daar uit voort vloeit, wat een oeverloos gezeik, gatfer.
Hotel Cheyenne Euro Disney
Afgelopen zondag zijn ze met z'n viertjes naar Euro Disney vertrokken, dit kregen ze aangeboden van de baas van kind 3 -die man moeten ze heilig verklaren- en dat was natuurlijk geweldig. Een beetje uit alle ellende, althans, ik hoop dat ze er tòch een beetje van hebben kunnen genieten en alle narigheid "even" uit hun gedachten, want dat maalt maar door in de bovenkamer, bij mij al, laat staan bij hen.
De start van het tripje was geweldig. Onder politiebegeleiding (Rotterdam was afgesloten vanwege de Bavaria City race), kind 3, Fleur en Roos zelfs in de politiewagen tot vóór het station gebracht, Nicole met haar vader erachteraan. Reden soms véél te hard en stopten waar ze uiteraard niet mochten staan. Roos mocht zelfs nog iets door de megafoon roepen. Wàt een begin van de vakantie!
Enfin, het is nu woensdag, en Fleur belde net op dat het gisteravond helemaal niet goed met haar ging (koud, rillerig, blauw vingers enz) mijn hemel, een hypo, en niet zo zuinig ook, dus ... vandaag véél eerder naar huis dan gepland.
Vanmiddag dus gauw er naar toe en dan horen we wel weer verder.
Ik hoop toch zó dat ze het een beetje leuk gehad hebben!!! 

woensdag 18 augustus 2010

Lief en Leed (verjaardag 11-8-2010)

Nou, dat was me de verjaardag wel. 68 lentes tel ik nu, als ik het vlug zeg is het niet veel, maar mijn hemel, 68 - IK? Dat is gewoonweg niet voor te stellen, als ik achterom kijk denk, waar is de tijd gebleven. Je let even niet op en je zit in de aanleunwoning!!  Het is een wel zeer enerverende dag geworden.
De middag ervoor werd Jeffrey gebracht, want die wilde een keertje bij Opa en Oma slapen, kind 1 deed dienst bij opsporing verzocht dus ... Babs en Jeroen óók om 14.00 uur aanwezig. 's-Avonds het hele circus bij ons gegeten en Jeroen (zou voor de gezelligheid ook blijven slapen) werd niet zo lekker dus ook naar huis, dus Jeffrey alleen.
11 augustus brak aan. Altijd een spannende dag, dat had ik al toen ik klein was. Vroeger kreeg je altijd spannende kadootjes, maar net als onze moeders en grootmoeders is dit blijkbaar de leeftijd van de zeepjes en bodylotions. Ik kan me insmeren tot 2052, maar ja dan ben ik 110 en dan zal er weinig meer te smeren zijn, dan kun je zelfs geen soep meer meer van me trekken!! Enfin,dat is van later zorg, toch?
Het mooiste kado dat ik "hoopte" te krijgen was dat kind 3 met "goed" bericht over Fleur zou komen. Hopen -tegen beter weten in- maar tòch hopen. En toen ... toen stond kind 3 ineens met vertrokken gezicht in de deuropening en toen zakte de grond onder mijn voeten weg. Daar stond ik dan met een huilende zoon die niks meer hoefde te zeggen, ik begreep, wij begrepen allemaal ......
5 Minuten vóór ze bij ons waren had het ziekenhuis gebeld met de uitslag:  "niet" goed. De hele familie van de leg, allemaal janken en ontredderd. Toen ik voorstelde om eens even stevig te vloeken -het mag niet, ik weet het- heb ik de daad maar bij het woord gevoegd: Go#$%*$#%^&#!!! Voeg daar nog een 3x ku.... en het wonder geschiedde .. Fleur schoot in de lach, ging vervolgens naar buiten en ging haar bandjes vlechten.
On-be-grij-pe-lijk! Daarna ging het gezin van kind 3 maar even naar de andere oma en opa om ook daar het trieste nieuws te brengen. Zouden ze nog terugkomen? Ja, dat deden ze uiteindelijk toch maar. Toch nog met z'n allen gezellig (voor zover mogelijk) gegeten.
Fleur-Babs-Roos-Jeroen-Jeffrey
Zelf heb ik (natuurlijk) weer foto's van de kleinkinderen gemaakt,  kind 3 noemt me niet voor niks "oma paparazzi" en zeg nou zelf, is-ie leuk of niet?
Daarna ging het hele zootje naar de kermis, allemaal wat geld erbij van Oma en daar gingen ze. Of ze er allemaal  zo van genoten hebben waag ik te betwijfelen, maar het leidde in ieder geval wat af (sprak ik hoopvol).
Overigens bewaar ik het mooiste kado van die dag zuinig. Wat dat is??? Een "eigenhandig" door Fleur gevlochten armbandje!!!
Ik had er (met achterliggende gedachtes) bij haar op aangedrongen en ze weet niet half "hoe" blij ik met dàt bandje ben!! Ga proberen er een sluiting aan te maken!!!!!



zaterdag 7 augustus 2010

Volendam en Marken

Een dagje naar Volendam en Marken. Nou, dat hebben we geweten. Kleindochter Babs zou bij ons zijn dus dachten we: "laten we eens iets leuks gaan doen" en zo geschiedde. Het weer zat mee, mr. B (dacht) dat hij precies wist hoe hij rijden moest, uiteindelijk waren we daar al een paar keer geweest. Weet je nou hoe je rijden moet??? Jaha, tuurlijk weet ik dat. "heb je de Tomtom wèl bij je?" en dus toog hij zuchtend om zoveel stommigheid weer naar binnen. Zon scheen, humeur was opperbest, we hadden er zin in. Toch voelde het op de een of andere manier niet goed aan. "Rijd je nou wel goed" , jaha, oké dan. Snoepje genomen en een half uur later zei mr. B:"ik zit geloof ik niet helemaal goed". Wat nou ver$#%!#$ ik zit niet goed, ik vroeg het je toch een paar keer!! Oké dan, een leuk ommetje van ruim 15 km, en een uur later kwamen we in Marken aan. Kan niet anders zeggen dan dat het wederom leuk was. Met de boot naar Volendam en na daar de boel bekeken te hebben, een broodje haring en een ijsje togen we weer op de boot terug. Lekker nog wat gedronken in Marken en nog even gekeken en toen dus maar weer naar huis. Leuk hoor, moet de Tomtom aan? Welnee, dat zal toch wel niet. Nou, wel dus. Midden in Purmerend (echt midden door het centrum) zuchtend de Tomtom maar weer gepakt en die leidde ons wederom via een omweg naar huis. Mr. B Ai lèf joe, maar nú even niet. Overigens niks voor mr. B, die rijdt praktisch altijd zó overal naar toe, maar vandaag dus niet.     Hoor wie het zegt, draai mij 3x in de rondte en ik weer niet meer waar ik ben, laat staan hoe ik heet (heb ik ook na een paar neuten, maar da's een heel ander verhaal en dan moet je het draaien maar achterwege laten haha)


woensdag 4 augustus 2010

(Na)-zomeren

Wat is hier mis mee??
A L L E S !
Soms, héél soms word ik niet goed van het hokjesgedoe. Als ik de krant lees, dan lees ik steeds ouderen zus en ouderen zo, afgewisseld met senioren. Ik hoor u denken: “dat ben je toch ook”? Ja dat weet ik, maar ik hoef het toch niet zó vaak zwart op wit te zien staan. Soms krijg ik het gevoel of we een aparte “soort” zijn geworden, zoals bij de apen b.v. gorilla’s of en -heel apart- de makaken (wat scheelt het?). Ik ben gewoon Butterfly, ik fladder wat rond en doe mijn ding, wat doet die leeftijd er eigenlijk toe? Heel veel blijkt het, wanneer ben je een “oudere” en sterker nog: “wie bepaalt dat?” Nou dat doen dus de media. Ik las onlangs tot mijn verbazing in de krant: “Nederlandse werknemers van 45 jaar en ouder (u leest het goed: 45) zijn op emotioneel vlak vitaler dan hun jongere collega’s. Hadden bovendien meer arbeidsvitaliteit, meer relativeringsvermogen en meer ervaring. Verbijsterd was ik, dus heden ten dage ben je zelfs met 45 al oud, waar blijf ik dan met mijn 68 jaar? Ineens schijn ik dus helemaal afgeschreven te zijn en dat ging zelfs Mr. B. te ver. Bovendien las ik dat: “een voortijdig afscheid van ervaren werknemers leidde tot verlies en slagkracht”. Hallo. De pensioenleeftijd gaat naar 67, hoe rijmt men dat dan als je met 45 al als “oudere” werknemer wordt gezien? Logica is toch al niet mijn sterkste punt.
B E T E R?
Resumerend: doorwerken tot je 67e, oud gevonden worden na je 45e, bovendien … na je 50e nergens meer aan de bak komen! Wat heb je dan aan al je ervaring, relativeringsvermogen en je arbeidsvitaliteit als niemand daar meer gebruik van wil maken? Ik zal het wel niet snappen, ook goed, ik ga me wel op de zomer storten en ben blij dat ik wat betreft mijn leeftijd aan het nazomeren ben, wel zo rustig.

Butterfly


maandag 2 augustus 2010

Vakantietijd

Zo, alweer een tijdje geleden dus dan kan-ie wel weer.
Vorige week zijn we een paar daagjes naar Zeeland geweest in het huis van kind 2, nou, dat is dan toch wel een makkelijke slaapplaats en een lekker stekkie voor een midweek.
Anders zitten we daar op op te passen, maar aangezien kind 2(+zoon) met vriend(+dochter) naar Italië zijn afgereisd dachten wij: "Kom, het huis is leeg dus ... wat let ons?"
We hebben het getroffen met het weer, hebben weer genoeg gezien (èn gereden). De rit duurde overigens wèl lang met die knollen maar mr. B. (rechts op de foto) wilde deze dag op de benzine bezuinigingen, de keus was met de trapauto òf de knollen, nou, je ziet het. (we waren overigens in Brugge). We waren dus we weer helemaal blij!
Nou ja, helemaal is misschien wat overdreven. Kind 3 meldde dat de chemo bij Fleur weer liep en ze niet gehuild had bij het aanprikken van de PAC. Wat een dappere meid is dat toch en wat een dapper gezin in zijn geheel. Nou weet ik wel dat ze geen of weinig keus hebben, maar de manier waarop ze ermee omgaan, nou ... petje af.
Daar krijg je natuurlijk ook geen les in, je hebt het er maar mee te doen en dat valt niet mee.
Toen we terugkwamen gelijk eerst naar kind 3 om te kijken hoe de toestand was, nou ja, zie hierboven met nú het trieste feit dat Fleur wéér al d'r haren kwijtraakt en dat komt deze keer veel harder aan dan de eerste keer, ja hallo, vind je het gek?
De week hiervoor waren ze naar Landgoed het Loo-Oldenbroek, een weekje mèt andere Opa en Oma. Ze hebben bloedheet weer gehad en tot mijn grote opluchting het zó naar hun zin gehad. Ze genoten (volgens kind 3 + vechtgenote) met volle teugen en dat klinkt raar, maar ik begrijp het ergens wel. Ze zeggen wel eens: "je geniet met volle teugen en geniet van het leven" nou, in dit geval gebeurt dat dus alletwee. Ze genieten van elkaar (sprak ik hoopvol), de kinderen en de andere omgeving, gooi daar een sausje van mooi weer overheen, nou ... dan kan de boel toch niet meer stuk!
Natuurlijk gaan hun gedachtes -net als de mijne- vaak véél verder, maar dan toch zo kunnen genieten, daar ben ik zó blij mee!
Spannende dagen komen er weer genoeg aan, trouwens ... het hele leven is spannend voor hen. Niets is meer zoals het was en dat wordt het ook niet meer. Als Fleur dit allemaal doorstaan heeft wordt ze de oude niet meer, niemand zal dat ooit worden, maar ze wordt een nieuwe Fleur en met verbazing zal ik dat allemaal aanzien, want daar ga ik toevallig wel vanuit. Dit is iets waar ik me krampachtig aan vasthoud, dat moet ook wel, want anders trek je het niet.
Kind 3 vind dat hij veranderd is, dat is hij zeker, hij heeft talenten waarvan hij niet wist dat hij ze had en ik ook niet. Hij heeft zich ontpopt tot een ware schrijver, geestig, duidelijk en no nonsens maar zegt precies wat hij voelt, denkt en gedaan heeft. In het begin dacht ik dan wel eens: "joh, vertel je niet te veel van jezelf?" maar zoals hij zelf zegt: "daar heb ik lak aan" en ook daar heeft hij gelijk in. Het is zijn leven, zijn gezin en zijn belevenis en daar doet hij mee wat hij wil en ... gelijk heeft-ie. Ik ben er trots op dat hij mijn zoon is en dat hij is wie hij geworden is.
Ga zo door mijn zoon en gij zult spinazie eten (ik wou ook even leuk zijn)

maandag 19 juli 2010

Rustig vaarwater?

En zó zijn we weer een aantal weken verder. Kind 1 is weer heelhuids terug van vakantie en heeft het erg naar haar zin gehad. De temperatuur was in Zuid-Frankrijk wel opgelopen tot 38 gr. maar aangezien kind 3 hen (net als iedereen) zó gewaarschuwd had om zich vooral dik in te smeren met zonnebrand, waren ze (na 6 flessen!!!!) goed verkleurd maar zeker niet verbrand. Groot gelijk hadden ze! (6 flessen???????? Voor mij hebben ze de auto en de tent óók er mee ingesmeerd)
Kind 3 vertrekt vandaag (maandag) na het ziekenhuisbezoek voor de "shot" naar Apeldoorn(?) om daar een beetje bij te komen van alles en nog wat. Het valt niet mee voor hen, maar ik hoop echt dat ze een beetje kunnen genieten van een weekje in een andere omgeving. Fleur stuitert regelmatig op haar snuffert want (zoals Nicole van de week al zei) ze is een beetje klungelig, dus ze valt nogal eens (klote chemo). Tsja, ik denk dat de coördinatie van hoofd en benen niet helemaal synchroom meer loopt. Ze "wil" hard wegrennen (zoals ze altijd gewend was) maar haar benen weigeren in dezelfde snelheid dienst. Heel sneu, vooral lastig voor haar en moeilijk -lijkt me- voor kind 3 om het aan te moeten zien, maar ... net als 1000x daarvoor gezegd: "het is niet anders". Een makkelijk gezegde, een dooddoener, maar ja ....
Eind deze week gaat kind 2 met vriend en kinderen naar Italié, hopen dat alles goed gaat, tussen hen -dat zal wel gaan- maar vooral tussen de kinderen, enfin, afwachten maar, we horen en merken het wel.
Voor de rest ben ik blij dat we van het oeverloze gezeik af zijn met de voetbal. Het leek verdorie wel of de hele wereld alleen nog maar uit voetbal bestond. Gek werd ik ervan, radio, TV, krant, alleen maar voetbal en waarvoor? De heren worden betaald om dat spelletje te spelen, allemachtig, daar is het doel, hier de bal, dáár moet-ie in en zelfs dàt lukt kennelijk niet. Ze doen het nog met zijn elven ook, hoe moeilijk kan het zijn. Kortom, het is duidelijk dat ik geen ene moer om voetbal geef, wereldkampioen worden was best leuk geweest natuurlijk (chauvinistisch als ik ben) maar 2e is ook best leuk en een prestatie. Maar alles wordt zó opgeklopt in die voetbalwereld -met dank aan de media- dat een mens overvoerd raakt. De huldigingen blijven maar doorgaan, komop zeg, hou eens een keer op. En dan koningin Yolanthe nog in de bocht, nou dat hebben we gelukkig ook gehad (voor zolang als het duurt) dus kunnen we ons nu weer met het gewone leven bezig houden lijkt en dat is heel wat belangrijker dan die klote voetbal.
Momenteel heb ik verder weinig om te griepen of verontwaardigd over te zijn. Wens kind 2 en 3 veel plezier toe en hoop dat iedereen weer heelhuids terugkeert!

donderdag 8 juli 2010

Machteloosheid

Een zware aanhef maar soms verkeert een mens in zo'n situatie. Je hoeft er helemaal niks voor te doen, het overkomt je. Een gevleugelde uitdrukking "ik stond er bij en ik keek er naar" en dat is precies zoals ik me vandaag voelde toen ik vanmorgen -fris en fruitig zoals altijd- uit het echtelijke bed jumpte en achter de PC ging zitten. Een rare combinatie, uit bed en dan achter de PC gaan zitten in plaats van eerst te douchen, enfin, enigszins vreemd ben ik altijd geweest.
Mr. B zet altijd in alle vroegte de tik TV aan en dan staat de blog van kind 3 al voor en hoewel hij héél ontspannen en onderhoudend over de meest afgrijselijkste dingen kan vertellen, vandaag zat kind 3 zwaar in de mineur. En ik kan een hoop hebben, maar mijn kind zó op de site terug te vinden vind ik erg. Wat voel ik dan? Eigenlijk ben ik zó kwaad en met die woede kan je geen kant op. Die k..... kanker veroorzaakt ook zoveel ellende en je kan er niks tegen doen.
Nou weer met de kleine Bradley, een onschuldig kind van 8 jaar, mijn hemel, 8 jaar, wat heeft het kind op zijn kerfstok dan, en die ouders??? Uitbehandeld, wat nou uitbehandeld gv#%$!$% !!!! Waarom, waarom, waarom???????
Je mag het niet vragen en ik tracht met alles wat "in" me zit de zaken om te draaien en mezelf voor te houden: "waarom niet", maar ik weet wel dat het me moeite kost!
Ook de reeds geboekte droomreis gaat niet door en ik maar schrijven: "ach joh, dat komt wel weer" ja, snap ik, maar ik zou zo graag eens weten wanneer dan? Ze waren er zó blij mee en dat valt dan zó tegen!
Het is zó k... en het lijkt wel of alles hen tegenzit en het ergste is ik kan er geen ene reet aan doen. Die vakantie -waar ze zo naar uitkeken- moest hij gaan annuleren omdat ze weer aan die kl... Chemo moest! En dan gaat iedereen om je heen wèl weg, dat is sneu, want zij zouden ook zo graag willen, maar ja. Voor -bijna- iedereen draait de wereld gewoon door, maar de wereld waarin zij (en vervolgens wij) zitten is een hele andere geworden en je hebt er maar mee te dealen. Ik kan me voorstellen dat het hem wel eens te veel wordt, natuurlijk ook de rest en niet in de laatste plaats Fleur. Het wonderlijke bij kinderen lijkt, ik zeg met klem -lijkt- dat ze kunnen besluiten, "ik denk er niet aan"en dat doen ze dan gewoonweg niet of zou het toch een tik van het sterrenbeeld schorpioen zijn? Mijn moeder, mijn zus, kind 2 en ook Fleur, raar, maar ik herken dat gewoon.
Mijn moeder was zo m.b.t. nieuws: als ik de tv uitzet dan is er geen nieuws. Ook een manier en dan blijkt daar maar weer uit dat iedereen zijn eigen manier van met dingen omgaan heeft.
Dit is momenteel de mijne en ik hoop dat het tij een beetje wil keren, voor ons, maar in de allereerste plaats in het gezin van kind 3!!!
Waar ikzelf de meeste moeite mee heb is de onmacht, het machteloze, ik wil wat doen maar ik kan niks. Laten we hopen op betere tijden, hopen? Daar ga ik gewoon van uit!

maandag 5 juli 2010

Nieuwe start

Tsja, en dan is het ineens 4 juli geworden. Allerlei zaken hebben de revue gepasseerd. Morgen (maandag de 5e) treedt het nieuwe chemo-traject van Fleur in werking en dan gaan ze dus weer van voren af aan beginnen. Helemaal van voren af aan? Ze zijn nu wel gewapend tegen een hoop zaken waartegen ze de vorige keer aanstuiterden.
Laten we hopen dat het kind er niet zo beroerd aan toe zal zijn als de vorige keer. Het zal toch wel eens een kéértje meezitten?
Gistermiddag togen we dus naar Zoetermeer, nadat we het eerste deel van de dag op ons rug doorgebracht hadden in de tuin, oh, het valt toch niet mee als je gepensioneerd bent hoor, zware dagen (haha)!
Fleur wilde graag nog een keer met de opa's en oma's gaan eten maar voorwaarde was: "buiten zitten", zo niet, dan hoefde het niet (had overigens goedkoper geweest, maar ja).
Wij dus met Rien en Els mee, Rien wist hoe hij moest rijden, nou, dat hebben we geweten. Hij "wist" het ook wel, maar half Zoetermeer was afgebroken en ga dan maar eens zoeken. Joost en Els mobiel verbonden en dan zit je achter elkaar en gaat de één rechts en houdt de ander links aan. Eigenlijk was het best wel komisch, zeker als je dan àchterin zit en dus de chauffeur niet bent, en ik maar zeggen: "nou ja, we zitten droog".
We hebben het rondje geloof ik 3x gereden en uiteindelijk na 3 kwartier kwamen we op de plaatst van bestemming waar we uitbundig werden begroet door Roos, die kwam armen te kort om te zwaaien!
Het was in ieder geval toch gezellig en vooral ... lekker. Even buiten gezeten (wens van Fleur)maar de rest toch maar binnen (wens van ons) want het waaide behoorlijk.


dinsdag 29 juni 2010

De wereld draait door

Tsja, de wereld draait door, dat is zo, een gezegde waar je eigenlijk nooit bij stil staat zoals bij vele dingen trouwens. Het gekke is wel dat als "jouw" wereld eigenlijk gewoon doordraait, de "mijne" soms gewoonweg stil blijkt te staan! De zon schijnt voor een iedereen maar "jij" ziet of voelt hem niet (hij is trouwens voor het echie ook net weg)


Sinds 17 juni zitten we allemaal weer in een heel slechte B-film -dat hoop je dan- maar de realiteit is anders.


Nee, ik ga niet verder over Fleur uitweiden, dat is Joost zijn taak, die twijfelachtige eer ligt bij hem, maar ik beleef het wel mee natuurlijk. Daar ontkom ik toch niet aan en dat zou ik niet anders willen, uiteindelijk is hij mijn kind, en ... mijn kind heeft verdriet zoals Andre Hazes dat zo mooi kon zingen. Het leven is zó oneerlijk, ze krijgen daar zó veel op hun bord en wij, we kunnen alleen maar machteloos toezien hoe zij met zijn vieren tegen de stroom invaren en als er nou nog forellen zaten -gelukkig voor Joost niet- dan doe je het ergens voor. Ja... nu al helemaal, de gezondheid van Fleur, maar die stroom hèbben ze toch al bevaren, waarom dan nu weer? Is dit een hoofdprijs of zo, wat is dit voor een gezeik van boven? Blijven ze daar dan aan de gang? Zijn er geen anderen die ze daar mee kunnen vervelen? Een mens zou er opstandig van worden en ik weet dat je daar niks mee opschiet. Je moet je lot aanvaarden, ja me hoela, mee leven zul je bedoelen. Dat aanvaarden heb ik nu nog een klein beetje (nou ja .. klein) moeite mee.

Overigens gezien dat ik uit mezelf de tijd aangepast heb? Soms ben ik tevreden met mezelf, nou de rest van de wereld nog!

Zon? Waar dan

Ik weet van geen ophouden, nou wil ik weer weten of de titel erboven staat, oh, hoe clever van mij. Trouwens, dat strijken schiet op, maar klaar? Nou nee!!

Het heeft weer enige voeten in de aarde gehad, maar ik heb mezelf weer gevonden (ben ik nou blij?). Wel via andere blogjes, maar nu moest ik er zelf weer wat opzetten. Gek wordt ik ervan, enfin, dat blijkt of lijkt een voortzetting van mijn gewone doen en laten te zijn.

Verder gaat hier alles in mijn leven een beetje moeizaam maar aangezien ik nu -na vakantie- toch ook eens moet strijken komt dat op de eerste plaats, dus ... Joost, ik kom er aan vandaag of morgen op de blogs. Nou nog even bekijken hoe ik die andere weg moet sodemieteren dus ... wordt vervolgd!

woensdag 19 mei 2010

Probeersel

Dit is weer een probeersel om te kijken of alles werkt en ja hoor, hij blijkt te werken. Zelfs Joost reageerde hier liefdevol op.