Dag 2011, sodemieter maar op en kom voor 2012 met een beter jaar aanzakken, want dit jaar was eigenlijk een dieptepunt in mijn bestaan en in het bestaan van iedereen die in de omgeving van Fleur stond en niet in de minste plaats voor Fleur zèlf, want die is -zoals dat dan zo mooi klinkt- "overgegaan". Zou ik dan wel even mogen weten waarheen dan? Waar ben je dan nu Fleur en zie je ons dan? Volgens de boeken, volgens het geloof (welke dan ook) en volgens dhr. Ogilvie zijn onze dierbaren om ons heen. We -de meeste onder ons- zien dat echter niet maar we willen het maar al te graag geloven! Het lullige is: ik geloof het niet alleen, ik weet het zeker, waarom? Dat is een gevoel en een diep ingeworteld geloof dat dit leven hier maar voor een tijdje is en er daarna pas het echte werk gaat beginnen. Het akelige is dan wel, waarom moet het jou gebeuren, waarom moet jouw kind, kleindochter, vader, moeder, vrouw, man of andere dierbare dat treffen? Kom ik gelijk bij vraag 2: waarom zou het jouniet treffen? Dat is toch een gegeven waar ik me vaak -hetzij krampachtig- aan vast wil houden. Ik denk dat het een soort overlevingsdrang is en niet te boos ben op het oneerlijke. Want wat is dan oneerlijk? Dat het jou treft en niet de buurvrouw? Wil je dat dan? Ja, eigenlijk wel, want we zijn altijd begaan met het lot van de buren of anderen, want alles gebeurt namelijk ook bij de buren (symbolisch natuurlijk) en dan is het toch een ver van mijn bed show. Ik kan -met al mijn medeleven- gewoon weer verder, maar diegene die het lot treft -of dat nou overlijden, ziekte, echtscheiding of andere narigheid betreft- die moet weer een hele nieuwe levensvorm zien te vinden. En als je in zo'n kl!#e situatie zit, dan heb je weinig begrip meer voor de mensen om je heen die -al weet je dat niet- vaak ook in onmogelijke situaties zitten, maar da's hun pakkie an, toch? Ik heb geprobeerd je foto te "vangen", allemaal op één plaatje, weg van de wereld, jij Fleur letterlijk en papa, mama en Roos óók een beetje van de wereld. Zij moeten hun weg terug en op deze aarde voortzetten zonder jou, evenals wij, maar het gaat hen en ook ons lukken meid. Het waren niet voor niks "jouw" ouders, dus ik weet zeker dat jij hen daarmee gaat helpen. Uit het oog maar niet uit het hart! Hoe zou het kùnnen, te stom voor woorden, dat willen we helemaal en dat kàn helemaal niet! Proost Fleur, op 2012!! Butterfly
Lieve Fleur, Het is raar vandaag, het is de laatste dagen al heel raar, je zou vandaag jarig zijn, maar .. voor mij ben je vandaag gewoon jarig. 12 november is onlosmakelijk aan jou verbonden, dat was al sinds je geboren was en - nu je ergens anders bent - is dat voor mij gewoonweg nòg zo. Het is allemaal zo dubbel, vanmorgenvroeg lag ik al wakker, dacht ik aan je (wanneer niet trouwens) en voelde je tot in iedere vezel van mijn lichaam. Hoe zou ik deze dag ooit kunnen vergeten, hoe zou ik deze verjaardag ooit kunnen vergeten, hoe ter wereld zou ik jou kunnen vergeten, je zit zó diep in mijn hart verankerd, dat krijgt niemand eruit, dat hoeft ook niet en ik zou het niet willen. Ik ben zó blij dat ik jou gekend heb, dat je in mijn leven geweest bent al is het véél te kort geweest. Ik ben -nog steeds- zó trots op jou, wat een meid was je en wat een kleindochter! Kun je nagaan wat een indruk jij op mij en iedereen gemaakt hebt, eigenlijk is dat toch geweldig hè. Van mensen die dat kùnnen hoor ik dat het je goed zou gaan, en kort geleden droomde ik van je. Ik sloeg mijn armen om je heen (weet je nog: net zoals je toen naar Curaçao ging) en het gekke is Fleur, toen ik wakker was realiseerde ik me dat ik je echt gevoeld had. Dat was wel zo'n bijzondere gewaarwording en geloof het of niet kind, ik was er zó blij mee! Men zegt wel eens: er is meer tussen hemel en aarde nou, dat werd me toen helemáál duidelijk. Vanavond gaan we naar papa, mama en Roos, die hebben het vandaag niet makkelijk. Het is een moeilijke dag voor hen, je bent er niet, toch ben je er wel. Je bent hun oudste dochter en dat zul je altijd blijven, hoeveel jaren er zonder jou ook overheen zullen gaan, je bent en blijft hun eigen Fleur! Lieve Fleur, ik hoop dat hen ziet en ik weet zeker dat je vandaag bij hen bent. Niet visueel, maar je bent er wel. Nou lieve schat, wat mij betreft tòch gefeliciteerd met je verjaardag, dat voelt voor mij zo, dus al kan ik je niet zelf (echt) vasthouden, ik heb geprobeerd je foto op te leuken (ook al hou je niet zo van roze, maar ja) dan heb ik toch het idee dat ik iets voor je gedaan heb (oh ja, ik heb vandaag dus maar voor Roosje een aardigheidje gekocht want voor háár valt het allemaal ook niet mee) Heel veel liefs en ik hoop je ooit weer te voelen. Het heeft overigens nou lang genoeg geduurd allemaal, je kunt zeker niet terug hè? Jammer! Dàg Fleur! Kus van Oma Lia Butterfly
11-9-2001 Laten we wel zijn, iedereen heeft het er weer over. De wereld vóór en de wereld ná de aanslag. We kunnen er ook moeilijk omheen, al zouden we het willen. De kranten, radio, TV kortom de héle media draait weer overuren en we horen en zien alles weer, we herbeleven die dag alsof het gisteren was. We zien en horen mensen over hoe ze het beleefd hebben en vooral weet iedereen wáár we op dat moment waren. Het leed dat een paar van die kloteklappers aanrichtten was niet te overzien en ik vraag me nog steeds af waarvóór, waaròm? Wat bezielt de mensen? Is dat macht hebben en zo ja, wat levert het je dan op? Ben je dan blij, gelukkig of mag je met een zooi maagden spelen in de hemel? Is dat dan het hoogst haalbare in je bestaan? Kennelijk wel, de gedachtengang zal ik niet begrijpen en daar doe ik eigenlijk ook maar geen moeite voor. Het leed was niet te overzien en voor mij belangrijk nu is: hoe belangrijk is het voor mij nog? Hoe was mijn leven toen en hoe is het nu? Toen: 9-11-2001 14 dagen daarvoor was ik met mr. B. een eindje om wezen fietsen en -hoe dom kan een mens zijn- ik flikkerde van mijn fiets. Hoop narigheid, ellende, elleboog en stuitje gebroken! Bak narigheid en pijn, vooral veel pijn. Nicole liep op alledag en ja hoor op 29 aug. werd Roos geboren. Iedereen blij, alles was goed gelukkig en wij dus ook.
The happy family
Wat een vredig plaatje, de kleintjes op het bed dat in de kamer stond, want Oma kon alleen maar lopen of liggen (In 2003 kwam er overigens nóg een kleinzoon bij) Op 11 september -we liepen op de v.Zuylen- toen kind 3 belde: zet de TV aan want er is een aanslag met een vliegtuig of zoiets in Amerika. Nou, dat was dus dat. Het 2e vliegtuig zagen we erin vliegen, we zagen de boel in elkaar zakken en we zagen het niet één maar 1000 keer en het drong niet tot ons door. Iets ergens kon ons toch niet overkomen?? Ja dus Nu: 11-9-2011 10 jaar later. De nabestaanden in Amerika zijn nog steeds niet over de klap heen en ik hoorde gisteren iemand op TV zeggen: "Ik kom nog steeds niet toe aan verwerken" en wat dat inhoudt weet ik inmiddels maar al te goed. Het vredige plaatje van toen is ernstig verstoord, noem maar gerust naar de klote want Fleur is er niet meer. Daar staat toch je verstand bij stil? Ieder voelt zijn eigen leed het beste en dat blijkt dan toch wel heel erg waar te zijn. Zelf worstelen we hier met onze emoties en gevoelens. Hoe gaat het met kind 3 (en gezin) en hoe gaat het met jullie? Lieve vragen, en je antwoordt dan goed. Maar laten we wel zijn, wat is goed? Wat moet je dan zeggen? Het gaat ook goed, maar dat houdt niet in dat alles maar even vergeten is , dat je er niet meer aan denkt, dat je gewoon maar weer doorgaat. Je gaat ook wel door, je lacht, je eet en doet je ding, maar wat is dan goed?
Terug uit Curacao
En wat is er toch met die 9 en die 11?? Nou, simpel. Fleur was 9 in 2009 toen ze kanker kreeg en 11 toen ze overleed op 9 augustus 2011 Ze is geboren op de 12e van de 11e maand en het ironische is dat ze zelfs nooit 12jaar zal worden. Hoezo raar ... toeval? Waarom ook deze vage foto? Toen ik deze foto maakte stond er op mijn fototoestel duidelijk een of ander knopje verkeerd. Jammer, ze zat er zó stralend en uitgelaten op. Om de een of andere reden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om deze foto te deleten omdat ik hem zó machtig vond. Ze was zó blij, dat zie je door het slechte beeld heen. Vandaar dat ik hem nu toch op mijn blog gezet heb. Dit is Fleur en Fleur is hier vervaagd. Op de foto ja, hoe treffend, in mijn hart??? ... Never! Butterfly
Tsja, makkelijk gezegd: life goes on maar niemand vertelt je hoe je dat dan moet doen! Het is raar, het is zo dubbel, het is zo onrealistisch maar als ik dan het blog lees van kind 3 dan denk ik: ja knul, ik kan het niet uitleggen, maar ik snap wat je bedoelt. Daar schiet je wel geen ene moer mee op, maar we zijn nu 4 weken verder en steeds meer heb ik het idee dat alles gewoon niet waar is. Als ik denk aan Fleur (wanneer niet) of haar naam uitspreek, dan heb ik het gewoon over onze Fleur en die is in Zoetermeer, zo klinkt het en zo lijkt het en zo zou het moeten zijn, maar het is allemaal niet zo en dat is de realiteit. Het lijkt wel of nu druppelsgewijs het besef komt dat ze er niet meer is, druppelsgewijs, dat is mooi van moeder natuur, want als je het volle besef in één keer hebt, dan word je stapelgek. Het is overigens toch wel heel raar, 4 september, twee jaar geleden dat bleek dat Fleur kanker had en nu? Nu is Fleur er niet meer! En dan ben ik van de week op kraamvisite bij een neef die er een zoon bij had. 11 augustus was ik jarig, mijn kleindochter nèt overleden en op mijn verjaardag werd zijn 3e zoon geboren, hoezo life goes on? Toen ik dus zo met de baby op mijn arm zat besefte ik opeens hoe dicht leven en dood bij elkaar lagen. Hoe bizar kan het leven zijn? Kind 3 schrijft bij een foto: het plaatje klopt niet. Nee kind, dat klopt ook niet meer en we zullen ons moeten schikken in het onvermijdelijke en opnieuw een levenspatroon moeten zien te vinden en dat zal niet meevallen, mag ook ik even weten hoe?
Ezel !
Life goes on ja, maar het verbaast me dat mensen totaal niet beseffen wat voor een impact het allemaal op je leven heeft. Dat kan ook niet, maar als er dan iemand -heel serieus- vraagt of kind 3 niet in een gat valt ook vanwege alle uitjes die ze nu ineens niet meer hebben, dan denk ik, wat bedoel je nou eigenlijk, ezel? En dan lees ik een dag later dat kind 3 precies hetzelfde meemaakte, hoe is het om dat zwarte gat te zitten. G%^$!$%kolere, je zou wensen dat er een zwart gat was waar je hen in kon duwen! Rot toch op mens! Is dat nou medeleven of is dat stommigheid? Wie het weet mag het zeggen. Mensen begrijpen gewoon de essentie van het verhaal en narigheid niet en het ergste is dat ze dènken dat ze het wel doen. Ik ga er (toch) maar vanuit dat iedereen het goed bedoelt en in deze gevallen denk ik maar weer eens aan mijn vader (Opa Piet) en die zei in zulke gevallen: “drol verdiend voor je stommigheid” en zo is het! (papa, je merkt het, zelfs na 36 jaar denk ik (wij) nog vaak aan je, heb je het toch goed gedaan met ons, toch? By the way, nu ik je toch heb, let jij een beetje op je achter-kleindochter Fleur? Dat van onze vader otepoe... en bidt voor de smid ... kent ze trouwens al hoor, haha) Maar ik vraag me nu wel eens af: "ben ik dan zo wijs of is die ander nou zo dom". Ach we zullen allemaal wel iets van elkaar hebben en ik kom wel tot besef dat ook ik de plank wel eens volkomen misgeslagen heb. Je denkt dat je dingen begrijpt (ik doe/deed er mijn best voor) maar je kan niet echt weten hoe iets voelt als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik heb al eens meer gezegd: je kan je het leed van de hele wereld niet aantrekken, maar een beetje relativeringsvermogen zou toch wel aardig zijn. Zo kom ik automatisch terecht bij anonieme lezers. Wat is in vredesnaam dan anoniem, ook al zet je je naam eronder, ik ken je niet (soms maar beter ook) maar ik ga nog steeds uit van goede bedoelingen. Dit is “mijn” blog, u mag het lezen, maar zeg me niet wat ik schrijven moet. Amen, ik heb gesproken! Butterfly
Hoi Fleur, Je bent nu al 14 dagen weg, met dat al bedoel ik eigenlijk pas 14 dagen weg en het lijkt al een eeuwigheid en aan de andere kant geloof ik het nog steeds niet.
Jouw hoekje
Ik heb van papa een foto gekregen en ik heb een mooi lijstje gekocht (waar jij waarschijnlijk niks aan zou vinden) en die staat bij de TV, dus als ik in mijn stoel zit heb ik goed zicht op je (en jij op mij). Een mooi blauw met groen glazen lichtje erbij, het engeltje, dus je hebt je eigen hoekje en ik moet zeggen: 'het staat leuk' maar ik had het toch liever anders gehad. Ja kind ... wie niet. Oh ja, ik heb van de week ook een prachtige -nou ja- blauwe vlinder gekocht ook met een kaarsje erachter, je merkt het, we doen er alles aan! Gisteren was ik bij papa en mama, Roos was weer voor het eerst naar school en papa had de pest in, nou ja, de pest in dat was zachtjes uitgedrukt, hij was woedend op alles en iedereen en ik -kluns- vraag: waarom dan? Hij keek me aan en zei: Mijn kind is verdorie -in iets andere woorden- dood en ik voel me klote. Tsja Fleur, daar stonden we dan en hadden daar niks aan toe te voegen, dat is de leegte die je achterliet, de wanhoop, het dóór moeten voor papa, mama en Roos en het niet weten hoe dat moet! Dat geldt ook voor ons als Opa en Oma, voor je ooms, tantes, neefjes en nichtjes. Kortom voor iedereen, maar meid, we gaan ons best doen.
Ei met kerriesaus eten
Het is ook zó raar, nu komen vanavond papa, mama en Roos ei met kerriesaus eten en reken maar dat ik aan je zal denken. Dat doe ik nu al. Je was er zo dol op. Weet je nog -de laatste keer bij ons thuis- toen stak je dat ei he-le-maal in je mond en ik maar roepen: "Fleur niet doen, straks stik je erin" maar jij had daar -net als altijd- natuurlijk lak aan en deed het doodleuk nòg een keer. Later heeft Opa nog een keer ei met kerriesaus bij jullie thuis gemaakt, maar je lag toen al op bed en kon de moed niet meer opbrengen op er ook maar één hapje van te proeven. Het rare vandaag zal zijn, papa zet de auto aan de overkant en dan kwam jij er altijd als eerste uithollen en vloog me dan op mijn nek: "dàg oma" en dat zal ik missen, je bent er wel maar je bent er ook niet. Nou Fleur, ik wilde het je toch even laten weten, kijk vanaf je wolkje naar ons en denk erom: géén héél ei in je bakkes hè!
We zullen aan je denken, oh ja Fleur, we zullen zéker aan je denken, wat mij betreft had je nu wel 3 eieren in je giegel mogen stoppen, maar ja (ik hoor je denken: komt ze nou mee! Nou kind, genoeg gezeurd hé, bel voor de volgende ronde!
16 augustus 2011. De rollercoaster waar we in zaten is gestopt. Maanden geleden had er iemand op de knop gedrukt, we gingen sneller en sneller en de knop was kapot. We konden er niet meer uit. Fleur zat voorin, eerst juichend -opkrabbelend van alle chemo’s- maar allengs werd het minder. De rollercoaster ging harder en harder, wij allen kregen het steeds benauwder, maar Fleur nog het meest. Longontsteking, steeds minder kunnen, nog steeds blijmoedig, dapper, schilderend en soms kwaad maar vooral moe. Steeds meer moeten inleveren, steeds minder kunnen totdat daar die fatale datum aankwam.
9 augustus 01.10 uur: Midden in de nacht telefoon: “mama je moet nú komen” en we vlogen naar Zoetermeer. Ze leefde nog, maar oh, wat had het kind het benauwd, Bina-beer bracht enige rust en om 02.15 uur de laatste zucht. Fleur was overleden en had eindelijk rust. Wat was ze lief, wat was ze vredig, het was goed zo. Verbijstering, ongeloof, opluchting en verdriet. Een rollercoaster van gevoelens en emoties, maar de trein was tot stilstand gekomen, we konden er uit, maar … zonder Fleur. 11 jaar, mijn hemel, dit kan toch niet, dit mag toch niet, maar toch was het goed zo. Ze kon niet meer, ze was op, ze zeggen wel eens moegestreden, dat wàs ze en dat hàd ze. Dan wordt er een hoop geregeld en de visite loopt af en aan, een nieuwe rollercoaster waren we ingestapt, mensen, dat houden we niet vol, kind 3 en zijn gezin ook niet, al doet het dan wel goed. En dan ligt ze daar boven in haar geliefde Curacao-kamer waar iedereen vervolgens roept dat ze zo mooi ligt. Ja prachtig, maar sta nou maar op denk ik dan, doe nou maar weer gewoon. Maar zo werkt het niet. Kijk eens Ma, hoe vind je de kist en je zegt, prachtig maar denkt: “dat wil ik eigenlijk niet zien” maar ja, reality hè. In eerste instantie was ik opgelucht, eindelijk was daar dat moment waar we allemaal op hadden zitten wachten maar dat niemand wilde. Fleur gunde ik haar rust, maar ik had haar nog zo graag op willen zien groeien, trouwen en kinderen krijgen -al was ik tegen die tijd 100- maakte niet uit. Vervolgens las ik alle reacties op het blog en daar heb ik me op gezette tijden behoorlijk nijdig over gemaakt. Vraagt er zo’n anonieme muts die ook zo meegeleefd had (dat geloof ik overigens best wel) of kind 3 ook een foto wilde plaatsen van Fleur in haar nieuwe huisje zodat ook de bloglezers afscheid konden nemen. G!@%#$omme, is zo’n trut van de pot gerukt of zo? Wat denken ze wel verdorie, dat het een goedkope soap is, willen ze het bewijs zien of zo? Waar halen ze in vredesnaam het lef vandaan. Kijk naar goede tijden slechte tijden of zet een jankfilm op, trut. Lieve kind 3, als ik jou was sloot ik nu mijn blog voor anonieme lezers. Maak een mooi blog als afscheid. Dit was Brandpunt, goedenavond. Wat gaat het de rest van Nederland aan hoe jij en je gezin omgaat met je verdriet en je huiselijke omstandigheden. Rot op met de anonieme lezers, schrijf je blog maar niet voor iedereen meer, maar ja, kind 3 maakt dat uiteraard zèlf uit en doet al lang niet meer wat zijn moedertje wil (en gelijk heeft-ie). 16 augustus - Afscheid Fleur is er niet meer, ze was er al niet meer, maar haar lichaam was nog steeds hier. Gek is dat, de ziel is eruit, maar het lijkt of het pas definitief is als de kist dicht is. Het was allemaal goed zo, en de kerkdienst was prachtig voor zover dat prachtig is op zo’n dag. Kind 3 droeg met de opa’s en zijn zwager de kist naar buiten en de hele kerk, zo’n 650 mensen waren in tranen. (Fleur zou gezegd hebben: zo, dat was effe een tranentrekker!) In het crematorium krijg je vervolgens een nummer: "C 3116" wat ben je dan op het eind? Een nummer, geen naam, een nummer. Wel begrijpelijk want zó kan men vergissingen voorkomen, maar ik vind het he-le-maal niks! Enfin, alles is op een bepaald moment achter de rug, gelukkig maar, en nu? Nu gaan we beginnen aan de volgende fase. Een leven maar dan zonder Fleur. Hoe doe je dat? Daar heb ik geen antwoord op. Het zal, zeker voor het gezin van kind 3 moeilijk zijn, iedereen rouwt op zijn/haar manier maar ik hoop en vertrouw erop dat het gaat lukken, al zal de pijn ongelofelijk zijn. Vandaag een mooi lijstje gekocht voor bij de TV, daar kijk ik mooi tegenaan, een lief blauw/groen glazen houdertje voor een lichtje erbij en ook nog het engeltje wat we van Joost en Nicole hebben gekregen waar t.z.t. een beetje as van Fleur in komt. Nee Fleur, al ben je er lijfelijk niet meer, je zit in ons hart en systeem en ook bij ons heb je je eigen plaatsje. Let je een beetje op papa en mama en vooral op Roos? Ze zullen jou ongetwijfeld soms hard nodig hebben. Butterfly
Soms overkomen c.q. gebeuren er dingen in een mensenleven waarover je in verwarring raakt, waar je verbijsterd over bent. Je komt in een situatie terecht waarvan je achteraf zegt "hoe ben ik daar in vredesnaam terecht gekomen". Hetzelfde gebeurde mij vroeger weleens als ik op de fiets zat naar mijn werk -dat waren nog eens tijden, jong en mooi, nou ja .. dat mooi liepen de meningen over uiteen- en dan reed ik ineens ergens en dacht dan: "verrek, ben ik hier al? Hoe ben ik hier gekomen dan?" Natuurlijk is dat eigenlijk niet zo best, want op de automatische piloot rijden betekent wel dat je het koppie er niet helemaal bij hebt (in mijn geval dus eigenlijk niet zo vreemd). Maar er zijn nou eenmaal situaties waar je de oplossing niet van kan vinden en je weet het even niet meer. Dat is lastig om niet te zeggen lullig, maar je zit er wel mooi mee. Nu maken we tegenwoordig genoeg mee, je zit in de rollercoaster en je kan er niet uit. Het enige wat je kunt doen is de rit uitzitten en dat doe je dan ook, weinig keus lijkt me. Toch gebeuren er -naast alle narigheid- nog andere dingen in je leven waarvan je denkt: "nou ja, wat is dit nu weer", onbelangrijk in wezen, maar toch ... niet leuk. Kind 3 heeft al diverse malen geschreven over het oordelen dat mensen zo snel doen. Het moeilijke daarvan is -vind ik- dat de meeste mensen dat niet bewust doen, het is vaak je niet kunnen verplaatsen in de situatie van de ander. Laten we wel zijn, je gaat uit van je eigen gedachte en opvatting over iets , daar baseer je een mening op en je denkt dat iedereen zo denkt, maar dat is natuurlijk niet zo. Je tegenspeler heeft heel andere ideetjes over het wel en wee van de wereld en het zijn en hoe je met dingen om zou moeten gaan. Als ik daarover doordenk is het logischer om te begrijpen dat andere mensen andere denkbeelden hebben die niet stroken met de jouwe. Jammer dat je daar om sommige momenten van je leven tegenaan moet lopen of pas kan ontdekken, daar word je niet altijd vrolijk van. Zelf probeer ik altijd de 2 kanten van de medaille te zien, maar dat doet helaas niet iedereen, maar ja, het zij zo, je kan in het leven niet alles hebben. Niemand is onfeilbaar, nee, zelfs ik niet, hoewel ... haha (hoewel het idee wel aardig is) Genoeg gezeik hierover, over uit, klaar en finito (je spreekt je talen of niet) Belangrijker is Fleur. Het gaat niet echt goed meer, hoe zingen ze dat zo mooi? Het gaat niet goed, het gaat niet slecht, het gaat er tussen in. Daar hebben we natuurlijk geen ene moer aan, het zou zo fijn geweest zijn als het nog heel veel langer goed gegaan was, maar ja, je weet dat het komt je wilt het tegenhouden maar je staat letterlijk met lege handen. Je bent machteloos en je bent verbijsterd. Verbijsterd om alles wat er om je heen gebeurt, niet alleen in je eigen omgeving, maar in de hele wereld. Als ik 's-morgens de krant open sla lees ik met verbijstering over alle moorden en inbraken. Die jeugd van tegenwoordig! (alsof ik mijn vader hoor) maar vroeger was het gewoonweg kinderspel. Mijn vader zei altijd als er eens een moord vermeld werd: "zeker weer in Amerika!" Nou heb je tegenwoordig natuurlijk de digitale wereld en de TV, de moord/inbraak moet eigenlijk nog gepleegd worden en dan weten we het al. Uitgebreid zien we alles, en vaak wordt ook nog uitgelegd hoe en waar de kloteklapper stond (met tekening en al) en hoe iemand aan zijn wapens komt. Ze bieden nog net geen adressen en korting aan.We lezen de psychische rapporten, zien filmpjes met wie waar was, stond en schoot en de volgende jeugdige kijker denkt: . "dat is gaaf, ook ik heb te lang in de box gestaan en moest de spinazie eten die ik niet lekker vond, dus ik ga dat ook eens proberen". Het zal wel erg simpel gedacht zijn, maar ja, ik ben en blijf een simpele ziel. Dat hebben mijn afgelopen dagen wel bewezen!
Verbeter de wereld en begin bij jezelf.
IK ben zojuist begonnen! Als iedereen dat nou eens deed? Butterfly
Eigenlijk wel een rare aankondiging, maar ja ik ben altijd vreemd geweest en zal dat ook wel blijven., hoewel ... ik heb wèl nieuwe schoenen en ga daar maar eens in staan. Dat valt niet mee. Het nieuwste soort, anti-kantel en erop lopen gaat wel (na enige moeite en stijve benen) maar nu ik het gewend ben loopt het heerlijk, maar stilstaan dat is een heel ander verhaal. Continue zoeken naar mijn evenwicht en dat staat eigenlijk voor mijn hele wezen momenteel, zoeken naar evenwicht. Hoezo? Nou, er gebeurt nogal wat om me heen.
Het leven gaat niet bepaald niet altijd over rozen, van wie wel overigens? Nou leer je wel te dealen, je zal wel moeten, maar met vallen en opstaan en veel blauwe plekken.
Van de week -na oppassen bij kind 2- even bij kind 3 langs. Meegegeten en dat was best gezellig, toch draaiden de raderen op volle toeren. We zaten er nog maar net toen kind 3 ons een paar dingen vertelden waarvan ik eigenlijk in de stress schoot, tja, dat gebeurt ook mij wel eens, het is allemaal zó heftig en confronterend en de ene keer kun je dat beter handelen dan de andere keer. Niet alles wordt natuurlijk op zijn blog vermeld en gelijk heeft hij, dat neemt niet weg dat ik toch wel een paar keer moest slikken. Vervolgens liet hij de relax-kamer zien, geweldig, ik was er behoorlijk van onder de indruk. Het is zo'n mooie, rustgevende, lieflijke plaats geworden en mijn gedachtes dwarrelden in een keer alle kanten op. Tot overmaat van ramp zette hij trots een muziekje op en toen ging tante Truus -inwendig- onderuit. De tranen schoten als een komeet omhoog en ik probeerde ze streng naar beneden te duwen. Oh God, laat dit allemaal niet gebeuren, laat het niet waar zijn, maar het is wèl waar, waarom moet het dit kind allemaal overkomen, dit kan toch niet en mag toch niet, maar het kan allemaal wel en het gáát gebeuren. De wanhoop slaat je soms om de oren en altijd maar flink zijn en je gevoelens op een laag pitje zetten lukt ook niet altijd, zelfs mij niet. Enfin.
Tot overmaat van ramp had ik dat weekend net gehoord dat een kennis van kind 2 óók weer kanker had en toen we gisteren thuis kwamen en ik de computer aanzette bleek dat onze nicht in Amerika óók weer in de prijzen zat. Die had de laatste jaren helemaal de hoofdprijs, hoezo? 2,5 jaar geleden werd bij haar leukemie geconstateerd en na ettelijke chemo's en uiteraard doodziek te zijn geweest is ze na een klein jaar "schoon" verklaard, dat werd groots gevierd tegelijk met haar 60e verjaardag. De vreugde was van korte duur, want een week later verongelukte haar zoon van 29 (vader van 2 kleine kinderen) en haar wereld stortte finaal ineen. Eerst dat jaar zo ziek te zijn en vervolgens haar zoon die overlijdt. Hoe kom je over zoiets heen. Veel heb ik met haar gemaild en gelukkig ook diverse gesprekken gehad via Skype, nou ja, zij praatte en ik luisterde (ja dat kan ik ook aardig).
Raad geven kan ik niet, me indenken hoe ze zich voelde ook niet hoewel ik daar wel een poging toe deed. En dan nu wéér de leukemie die terug is, het is gewoon niet te bevatten.
Ga in mijn schoenen staan, het is een lied waar ik weg van ben. Het doet me zoveel, het zegt voor mij alles, oordeel niet (hoewel we op gezette tijden dat àllemaal doen). Hij zingt ook: hij die zonder zonde is werpe de eerste steen, nou ik denk dat alle stenen blijven liggen, want we zeggen allemaal wel eens iets dat de ander kwetst ook al gebeurt dat niet met opzet!
Hoe ik me voel? Net als mijn nieuwe anti-kantelschoenen. Het is m'n evenwicht zoeken en dat valt niet mee. Ga in mijn schoenen staan, maar dat staat een ander niet. Die weet niet hoe ik me voel, hoe zou dat kunnen, ik weet het zelf vaak niet eens.
De laatste regels geven -voor mij- het allermooiste weer:
"als ik vleugels had, net als een engel, vloog ik naar de hoogste bergtop en schreeuwde het uit" en dat geeft precies weer hoe ik me soms voel. Hoe machteloos kan je zijn.
Het is een prachtige aanhef en het zou een geweldige titel voor een boek zijn, maar ... dit waren letterlijk de woorden die kind 3 uitsprak toen hij vertelde hoe zijn vakantie geweest was op Curacao. Hoe het geweest is?? Nou, ge-wel-dig, we hebben genoten, het was het paradijs in de hel en dat bestaat dus echt, dat kan dus echt, want ik heb het meegemaakt! Woensdag 13 april was kind 3 met zijn gezin halsoverkop voor 9 dagen vertrokken naar Curacao en ze kwamen dus donderdag de 21e weer terug! En het was overweldigend maar wel die dubbele rand.
Kind 3
2e Paasdag was kind 3 jarig en dat is een hele happening geworden. Ongeveer 60 mensen kwamen op de 38e verjaardag van mijn kind, goeiedag, alleen .. de ondertoon draag je met je mee en daar kom je niet onderuit, dat gaat gewoon niet. Goh, wat is het lang geleden dat kind 3 hier bij mij in zijn badje zat, zijn zusters vonden hem (toen haha) nog leuk! Hij was een lekker ventje en ja, voor mij is hij dat -op gezette tijden- nog wel.
Verliefd, verloofd getrouwd, kindje en nog een kindje zo gaat dat in het leven en zo hoort alles door te kabbelen, maar soms zit het mee en soms zit het tegen en ik mag wel stellen dat het momenteel dus niet he-le-maal mee zit en het lullige is: "niemand kan er ene moer aan doen".
Altijd de grens opzoekend
Zelf was kind 3 -in onze beleving- altijd een bijzonder kind. Viel kind 2, die had dan een bult, maar "hij" had een hersenschudding. Een griepje werd bij hem longontsteking (hij werd 3 jaar in het ziekenhuis), dokters thuis geweest omdat ze dachten dat hij hersenvliesontsteking had, maar ja, toch droogde hij verder keurig op. En nu is hij 38 en is vader van 2 dochters en zit met zijn gezin in de shit, ik had het leuker voor hem bedacht, maar nogmaals, wij kunnen niks maar dan ook niks veranderen, kon dat maar. Dat zou wel het mooiste kado voor hem geweest zijn.
Het was dinsdag 12 april 2011, er was een koude wind maar het was zonnig (we zaten net in de auto op weg naar Voorschoten om voor mr.B. naar een zomerbroek te gaan kijken) toen ik om 10.44 uur precies het telefoontje van kind 3 kreeg met de mededeling dat het over en uit was . Met bevende stem vertelde kind 3: "Mam, ze (het ziekenhuis) hebben net gebeld!!" En ik (hoewel ik het antwoord al lang van binnen wist) vroeg: "EN....?" "mam, het is niet goed" en ik kreeg ook gelijk het -voor mij- moeilijke verzoek om kind 1 en 2 nog niet te bellen aangezien de meiden (Fleur en Roos) het nog niet eens wisten en ook de andere opa en oma nog niet (andere oma was alleen thuis en dan is het geen goed idee om zo'n bericht te krijgen!!!). We wilden wel gelijk naar Zoetermeer racen, maar op verzoek van kind 3: "doe maar even niet, want ik moet nog diverse dingen doen" dus zei ik dat ik in de middag wel zou komen. Waarom wil ik er zo snel naar toe?
Hoe kan dit nou???
Ik wilde hem vasthouden, ik wilde hem troosten, ik wilde Nicole troosten en wat dacht ik van Fleur, verdomme, 11 jaar en dan zo'n vooruitzicht. En Roosje? Ik wilde zoveel, ik weet eigenlijk niet wat ik wilde en ik heb in vorige blogs zo vaak gezegd: "de wereld draait door" maar het idiote is dat het gewoon zo is!
Mensen stonden te zeiken over een maat broek en kan ik die wel of niet aan en ik dacht: "mens sodemieter toch op met je trut-broek, mijn kleinkind gaat dood en jij staat te zeiken over een broek". Maar ja, dat is natuurlijk niet eerlijk van mij gedacht, dat weet ik ook wel, maar zo voelde het wel. Mr. B. en ik liepen hand in hand en keken elkaar alleen maar verslagen aan. Op mijn vraag hoe "hij" zich voelde antwoordde hij "leeg" en ja, dat is precies het goede antwoord, totaal leeg, ik weet het niet meer. De angst voor de waarheid is afschuwelijk en die waarheid was dus nu officieel bevestigd. Het is einde oefening voor Fleur!
Later liepen we nog in Wassenaar-city, diverse mensen vroegen: "goh, hoe gaat het eigenlijk met je kleindochter?" En nee, we konden niet zeggen dat we de uitslag al wisten maar we zeiden wel dat het niet goed ging, nee, het ging he-le-maal niet goed.
Mijn hart bloedt, ik wist niet dat het kon, maar het kan. Vraag me niet hoe het voelt, want dat wil je niet weten. Ik kan het ook niet uitleggen, mijn arme kleindochter, haar moeder, haar vader (verdomme mijn zoon, mijn kind 3) en dan die arme Roos, hoe gaan ze dan nu verder, hoe "moeten" ze verder.
Ik weet het allemaal even niet meer, voel me klote, voel me wanhopig en dan zeg ik altijd dat mijn zonnig humeur me op de been houdt, nou, het is buiten zonniger dan ik me momenteel voel. Oh ... help, wat een narigheid.
Al een tijd geleden dat ik wat neergekrabbeld heb. Ach soms denk ik: "ik moet dit of dat nodig neerzetten" maar ja, het loopt niet altijd zoals je zou willen. Het leven kabbelt voort. Bij de een is het kabbelen, bij de ander stroomt het duidelijk sneller, soms is het een wildwaterbaan en voor sommigen onder ons een regelrechte zeebeving. Het probleem is alleen, dat iedereen in zijn eigen "vaarwater" zit en vindt dat hij het zwaar heeft. Ik denk zelfs dat het zo is. Iedereen beleeft dingen op zijn eigen manier en gaat er op zijn manier mee om. Iedereen bedoelt het goed maar vindt zijn problemen belangrijker. Ik denk niet dat een mens dat bewust doet, maar zo werkt het wel. Ik denk wel eens meer: "De wereld draait door" is de meest reële titel die er bestaat. Allemaal maken we dingen mee, allemaal zitten we -soms- in de sores, maar uiteindelijk zijn de narigheden bij de medemens wel hùn narigheid en jouw wereld draait door en die van hen niet, maar ach, volgende zaak he. Je kunt nou eenmaal niet continue bezig zijn met de narigheid van anderen, meestal vinden mensen dat ze genoeg aan zichzelf hebben en voor hen is dat ook zo.
Toch zou het best wel eens prettig zijn als men eens meer stil stond bij wat er om je heen gebeurt, ook al zit je zèlf in de shit, je moet natuurlijk ook niet de rest van de wereld vergeten. Het houdt niet automatisch in dat je recht hebt op begrip, al zou je het soms wat meer willen hebben. Men kan soms vreemde dingen zeggen -althans zo lijkt het- maar ik ben er wel van overtuigd dat niemand rot-dingen zegt om iemand bewust te kwetsen.
Mijnkeukenprins
Iedereen maakt fouten, tsja, zelfs ik en ook de leverancier van ons aanrechtblad.
Hadden ze verdorie begin januari alles keurig netjes gemaakt, hebben we 10 dagen in de klere-zooi gezeten en toen bleek -nadat manlief de verlichting erboven gemaakt had- dat er beschadigingen en vlekken op dat rotblad zaten. Nou ja, na veel over- en weer gebel hoorden we dinsdag dat er vandaag (3 maart) een nieuw keukenblad geplaatst zou gaan worden, kastjes ontmanteld, gasstel eruit, tegels van de muur gebikt, nieuw blad erop, kortom de hele santemekraam. Maar ja, wat is een aanrechtblad in vergelijking met het leed dat sommigen moeten dragen en doorheen moeten.
De kleine Midas, van wiens moeder ik zo'n ontroerend regeltje ontving toen haar zoon -6 jaar oud- was overleden:
"Ik vind het nu wel weer mooi geweest .... Het heeft alweer te lang geduurd ... Nu mag hij wel weer wakker worden ...".
De rillingen liepen over mijn rug en wat doe ik nu? Ik zit te zeiken over een aanrechtblad!! Hoe dom kan een mens zijn.
Maar is dit eigenlijk dom? Ik vind van niet, het staaft wel mijn mening over het voorgaande, ieder leeft zijn eigen leven en ondanks mijn aanrechtblad leef ik intens mee met allen die het -in mijn ogen- zóveel zwaarder hebben dan ik. Is dat genoeg??? Nee, ik denk dat het eigenlijk nooit genoeg is. Ik leef met hen mee, maar ik zeg het niet altijd, of ik zeg het niet genoeg of misschien wel niet wat zij graag horen.
Moraal van dit verhaal? De wereld draait door, hoe je het wendt of keert.
Amen
