donderdag 9 augustus 2012

9 augustus 2012 - Een jáár later


Fleur  12-11-1999   -   9-8-2011
Lieve Fleur,
Zo, hier ben ik dan weer eens en ik kan je wel vertellen dat dit wel een "beladen" tijd is. Vandaag is het de dag dat je overleden bent, in het begin van de nacht - om 02.15 uur- van de 9e augustus 2011.  Een jaar geleden en het lijkt wel een eeuwigheid en het lijkt nog wel of het gisternacht was.
Ik kan het me zó voor de geest halen, dat hoeft eigenlijk niet, want je bent "altijd"aanwezig, in mijn hoofd en in mijn hart. Ik doe natuurlijk vaak wel of er niks aan de hand is, maar niks is minder waar.
Een jaar zònder jou, het leven gaat verder, maar het is toch altijd  met het gevoel dat er iemand ontbreekt. Het hoort gewoon niet. Natuurlijk draait de wereld door, maar ik kan je wel vertellen Fleur: het valt niet mee. Voor ons niet maar zeker niet voor voor je vader, moeder en zus Roos. Die moeten verder met een heel groot gat in hun hart en daar komt -op den duur- waarschijnlijk wel een vliesje overheen maar er hoeft niet veel te gebeuren of het vliesje scheurt. Wennen doet het nooit, missen is voor altijd, zij -en wij- zullen onze weg opnieuw moeten vinden in het leven, in een leven zonder jou, maar hoe doe je dat?
Af en toe zou ik wel eens een andere foto van je willen hebben, maar dat is ook zo raar, er komt geen andere foto, we zullen het moeten doen met de foto's die we van je hebben.
Papa, mama en Roos zijn nu met vakantie (bijna terug) en dat zal niet meegevallen zijn. Ze zijn gaan kamperen met Sabine en haar gezin (zijn ze in ieder geval niet alleen).
Ik ga er gewoon vanuit dat je alles hoort, ziet en weet wat er in jullie gezinnetje gebeurt en laten we wel zijn Fleur, soms  is dat ook gewoon leuk (ja toch?). Volgens mij ben je gewoon in de buurt, laat af en toe op bijzondere momenten merken dat je er bent en waakt over iedereen. Ik weet niet hoe maar dàt het soms gebeurt daar ben ik van overtuigd.
Overmorgen ben ik jarig en -hoe ironisch- dat is al de 2e verjaardag dat je er niet meer bij bent. Vorig jaar lag je op bed in de Curaçao-kamer, maar je was al overleden, het jaar daarvoor belde op mijn verjaardag het ziekenhuis dat het weer helemaal mis met je was. Nee .. op mijn verjaardag rustte weinig zegen (ook mijn zwager is -jaren geleden- op mijn verjaardag overleden) enfin, na deze komen betere tijden (zegt men) maar dan altijd en eeuwig zonder jou. Het is raar, dit jaar zou je 13 jaar worden, Je bent niet verder gekomen dat 11, en nou wordt Roos óók al 11. Je zou haar eens moeten zien, wàt een meid is dat nu.
Gisteravond was er hier een spetterend vuurwerk en i.p.v. een wensballon zagen opa en ik dit als een waardige ode aan jou Fleur, niks te wensballonnen, van ons kreeg je prachtig vuurwerk toegezonden met oh zo veel wensen. Het is goed zo.
Kus
Oma Lia

donderdag 9 februari 2012

6 maanden later

Lieve Fleur,
Ik dacht een tijdje geleden: ïk schrijf je geen briefje meer, want ik hoor toch niks terug" maar ja, zo zie je maar weer niks veranderlijker dan de mens en dat geldt zeker voor mij.
Nu nog inlijsten kind!
Gisteravond, 8 februari had Opa je foto klaar met borduren -hij is prachtig geworden (nee niet Opa)- en ik dacht nog: hoe is het mogelijk, vannacht is het precies 6 maanden geleden dat we aan je bed zaten en je uit het leven zagen wegglijden. Toen hij aan het borduurwerk begon zag hij na 4 dagen dat er een fout in het stramien zat en Opa moest nieuw kopen maar ... dat kon pas op dinsdag omdat maandag de winkel dicht was. Ik zei nog wat maakt dat nou uit, maar Opa vond het niet mooi dus ... Vóór hij het nieuwe stramien kon kopen was je overleden, het leek wel of hij niet mocht begonnen omdat je er nog was. Ik heb dat als heel bijzonder ervaren, alsof jij bedacht had: Opa, ik ben er nog hoor, dus effe wachten!!
Met Sinterklaas was het af en aangezien we lootjes hadden getrokken en Opa jouw moeder had getrokken wist hij direct wat hij geven zou: dat borduurwerkje en ik geloof (en hoopte) dat ze er blij mee was.
Maar ja ... toen had ik dus nog niks en hij is nogmaals hetzelfde voor mij gaan borduren.
Gisteravond was het dus klaar, hoe ironisch, hoe bijzonder, nu was het dus net vóór de fatale datum en het fatale moment af.
Had ik je al eens gemeld dat ik veel aan je denk? En dan het meest bijzondere wat me is overkomen zal ik je dus maar gelijk vertellen.
Een paar weken geleden lag ik zéér ontspannen na te sudderen van de nacht, buiten koud (vroor) en dan zie ik dikwijls de meest prachtige kleuren. Ja kind, noem me maar gek, maar dat heb ik mijn hele leven al gehad. Soms zie ik gezichten of mensen, geen idee wat het is, wie ik zie maar .. plotseling zag ik één oog. Een linkeroog wel te verstaan en gelijk dacht ik: verrek, dat is Fleur (die blik herken ik uit miljoenen). J keek me aan uit je linker ooghoek (dezelfde blik als op de foto met je oranje shirt aan) Ik begon te glimlachen, was er blij mee maar vond het ook vreemd en nee, ik verbeeldde het me echt niet. Ik vertelde het aan Opa en ik zei: goh, ze ziet ons dus.
Een week later overkwam me hetzelfde maar .. toen zag ik allebei je ogen, alleen maar je ogen, maar oh Fleur, niks verdrietig of zo, je was gewoon Fleur! Ik betrapte me erop dat ik met een brede smile op mijn gezicht lag. Wederom meldde ik het Opa en een of twee dagen later vermeldde je vader ergens iets over je ogen (ik weet nu even niet eens meer wáár op blog of faceboek). Ik zei er niks over tegen je vader, want ik dacht: hij zal wel denken , "heb je haar ook weer", maar Fleur, je ogen heb ik toch echt gezien en nee, ik sliep niet. Van de week zag ik je ogen weer, alleen maar je ogen, dus komop meid, doe je best, kom nou dan maar eens helemaal te voorschijn. Ik hoop erop, maar ja, dat zullen er wel meer doen. Hou je haaks daar dan proberen wij het hier!
Liefs
Oma