Even rust

En zo zijn we weer een eind verder in de tijd en er is wederom zóveel gebeurd. Het houdt maar niet op. Zo langzamerhand zou je er een sik van krijgen (als je die nog niet had). Maandag ná mijn verjaardag de 16e augustus, mijn vaders verjaardag (hij zou 108 zijn geworden, goeiedag zeg)  moest ikzelf naar de reumatoloog in Anthoniushove.

mijn tarzan

Telefoon op trillen gezet want kind 3 zegt altijd -als ik bij de dokter zit gaat altijd de telefoon- dus alles aangehoord, ja geknikt, nieuwe lading pillen mee en nieuwe afspraak maken en ja hoor op het moment dat ik Tarzan wilde laten gillen trilde hij (de telefoon, de tijd van een brullende tarzan heb ik achter me gelaten)  en belde kind 3 met de mededeling dat de chemo niks gedaan had en of ik maar even wilde gaan zitten. Lang verhaal kort maken: "kans dat er een amputatie aan zit te komen"! Hoewel ik daar al langer bang voor geweest ben, ook wel meer aan gedacht heb valt het toch wel héél rauw als je bange vermoedens werkelijkheid worden. Dat wil niemand en zeker niet bij Fleur. Laten we wel zijn, ieder ander kind of mens die dit overkomt, daar vind ik het verschrikkelijk voor, maar dit overstijgt voor mij toch wel alles, dit is toevallig wel onze Fleur, ònze kleindochter G.#!$%^#!$% !

Fleur is wel een dappere meid, maar zij moet het toch toch allemaal doen en ondergaan en dat is niet niks, wat zeg ik: het is gewoon klote, vergeef me de woorden, maar zo voel ik het wel. Al die onderzoeken, al die chemo-troep met alles wat daar uit voort vloeit, wat een oeverloos gezeik, gatfer.

Hotel Cheyenne Euro Disney

Afgelopen zondag zijn ze met z'n viertjes naar Euro Disney vertrokken, dit kregen ze aangeboden van de baas van kind 3 -die man moeten ze heilig verklaren- en dat was natuurlijk geweldig. Een beetje uit alle ellende, althans, ik hoop dat ze er tòch een beetje van hebben kunnen genieten en alle narigheid "even" uit hun gedachten, want dat maalt maar door in de bovenkamer, bij mij al, laat staan bij hen.
De start van het tripje was geweldig. Onder politiebegeleiding (Rotterdam was afgesloten vanwege de Bavaria City race), kind 3, Fleur en Roos zelfs in de politiewagen tot vóór het station gebracht, Nicole met haar vader erachteraan. Reden soms véél te hard en stopten waar ze uiteraard niet mochten staan. Roos mocht zelfs nog iets door de megafoon roepen. Wàt een begin van de vakantie!

Enfin, het is nu woensdag, en Fleur belde net op dat het gisteravond helemaal niet goed met haar ging (koud, rillerig, blauw vingers enz) mijn hemel, een hypo, en niet zo zuinig ook, dus ... vandaag véél eerder naar huis dan gepland.

Vanmiddag dus gauw er naar toe en dan horen we wel weer verder.

Ik hoop toch zó dat ze het een beetje leuk gehad hebben!!! 

Lief en Leed (verjaardag 11-8-2010)

Nou, dat was me de verjaardag wel. 68 lentes tel ik nu, als ik het vlug zeg is het niet veel, maar mijn hemel, 68 - IK? Dat is gewoonweg niet voor te stellen, als ik achterom kijk denk, waar is de tijd gebleven. Je let even niet op en je zit in de aanleunwoning!!  Het is een wel zeer enerverende dag geworden.
De middag ervoor werd Jeffrey gebracht, want die wilde een keertje bij Opa en Oma slapen, kind 1 deed dienst bij opsporing verzocht dus ... Babs en Jeroen óók om 14.00 uur aanwezig. 's-Avonds het hele circus bij ons gegeten en Jeroen (zou voor de gezelligheid ook blijven slapen) werd niet zo lekker dus ook naar huis, dus Jeffrey alleen.

11 augustus brak aan. Altijd een spannende dag, dat had ik al toen ik klein was. Vroeger kreeg je altijd spannende kadootjes, maar net als onze moeders en grootmoeders is dit blijkbaar de leeftijd van de zeepjes en bodylotions. Ik kan me insmeren tot 2052, maar ja dan ben ik 110 en dan zal er weinig meer te smeren zijn, dan kun je zelfs geen soep meer meer van me trekken!! Enfin,dat is van later zorg, toch?

Het mooiste kado dat ik "hoopte" te krijgen was dat kind 3 met "goed" bericht over Fleur zou komen. Hopen -tegen beter weten in- maar tòch hopen. En toen ... toen stond kind 3 ineens met vertrokken gezicht in de deuropening en toen zakte de grond onder mijn voeten weg. Daar stond ik dan met een huilende zoon die niks meer hoefde te zeggen, ik begreep, wij begrepen allemaal ......

5 Minuten vóór ze bij ons waren had het ziekenhuis gebeld met de uitslag:  "niet" goed. De hele familie van de leg, allemaal janken en ontredderd. Toen ik voorstelde om eens even stevig te vloeken -het mag niet, ik weet het- heb ik de daad maar bij het woord gevoegd: Go#$%*$#%^&#!!! Voeg daar nog een 3x ku.... en het wonder geschiedde .. Fleur schoot in de lach, ging vervolgens naar buiten en ging haar bandjes vlechten.
On-be-grij-pe-lijk! Daarna ging het gezin van kind 3 maar even naar de andere oma en opa om ook daar het trieste nieuws te brengen. Zouden ze nog terugkomen? Ja, dat deden ze uiteindelijk toch maar. Toch nog met z'n allen gezellig (voor zover mogelijk) gegeten.

Fleur-Babs-Roos-Jeroen-Jeffrey

Zelf heb ik (natuurlijk) weer foto's van de kleinkinderen gemaakt,  kind 3 noemt me niet voor niks "oma paparazzi" en zeg nou zelf, is-ie leuk of niet?

Daarna ging het hele zootje naar de kermis, allemaal wat geld erbij van Oma en daar gingen ze. Of ze er allemaal  zo van genoten hebben waag ik te betwijfelen, maar het leidde in ieder geval wat af (sprak ik hoopvol).

Overigens bewaar ik het mooiste kado van die dag zuinig. Wat dat is??? Een "eigenhandig" door Fleur gevlochten armbandje!!!

Ik had er (met achterliggende gedachtes) bij haar op aangedrongen en ze weet niet half "hoe" blij ik met dàt bandje ben!! Ga proberen er een sluiting aan te maken!!!!!

Volendam en Marken

Een dagje naar Volendam en Marken. Nou, dat hebben we geweten. Kleindochter Babs zou bij ons zijn dus dachten we: "laten we eens iets leuks gaan doen" en zo geschiedde. Het weer zat mee, mr. B (dacht) dat hij precies wist hoe hij rijden moest, uiteindelijk waren we daar al een paar keer geweest. Weet je nou hoe je rijden moet??? Jaha, tuurlijk weet ik dat. "heb je de Tomtom wèl bij je?" en dus toog hij zuchtend om zoveel stommigheid weer naar binnen. Zon scheen, humeur was opperbest, we hadden er zin in. Toch voelde het op de een of andere manier niet goed aan. "Rijd je nou wel goed" , jaha, oké dan. Snoepje genomen en een half uur later zei mr. B:"ik zit geloof ik niet helemaal goed". Wat nou ver$#%!#$ ik zit niet goed, ik vroeg het je toch een paar keer!! Oké dan, een leuk ommetje van ruim 15 km, en een uur later kwamen we in Marken aan. Kan niet anders zeggen dan dat het wederom leuk was. Met de boot naar Volendam en na daar de boel bekeken te hebben, een broodje haring en een ijsje togen we weer op de boot terug. Lekker nog wat gedronken in Marken en nog even gekeken en toen dus maar weer naar huis. Leuk hoor, moet de Tomtom aan? Welnee, dat zal toch wel niet. Nou, wel dus. Midden in Purmerend (echt midden door het centrum) zuchtend de Tomtom maar weer gepakt en die leidde ons wederom via een omweg naar huis. Mr. B Ai lèf joe, maar nú even niet. Overigens niks voor mr. B, die rijdt praktisch altijd zó overal naar toe, maar vandaag dus niet.     Hoor wie het zegt, draai mij 3x in de rondte en ik weer niet meer waar ik ben, laat staan hoe ik heet (heb ik ook na een paar neuten, maar da's een heel ander verhaal en dan moet je het draaien maar achterwege laten haha)

(Na)-zomeren

Wat is hier mis mee??

A L L E S !

Soms, héél soms word ik niet goed van het hokjesgedoe. Als ik de krant lees, dan lees ik steeds ouderen zus en ouderen zo, afgewisseld met senioren. Ik hoor u denken: “dat ben je toch ook”? Ja dat weet ik, maar ik hoef het toch niet zó vaak zwart op wit te zien staan. Soms krijg ik het gevoel of we een aparte “soort” zijn geworden, zoals bij de apen b.v. gorilla’s of en -heel apart- de makaken (wat scheelt het?). Ik ben gewoon Butterfly, ik fladder wat rond en doe mijn ding, wat doet die leeftijd er eigenlijk toe? Heel veel blijkt het, wanneer ben je een “oudere” en sterker nog: “wie bepaalt dat?” Nou dat doen dus de media. Ik las onlangs tot mijn verbazing in de krant: “Nederlandse werknemers van 45 jaar en ouder (u leest het goed: 45) zijn op emotioneel vlak vitaler dan hun jongere collega’s. Hadden bovendien meer arbeidsvitaliteit, meer relativeringsvermogen en meer ervaring. Verbijsterd was ik, dus heden ten dage ben je zelfs met 45 al oud, waar blijf ik dan met mijn 68 jaar? Ineens schijn ik dus helemaal afgeschreven te zijn en dat ging zelfs Mr. B. te ver. Bovendien las ik dat: “een voortijdig afscheid van ervaren werknemers leidde tot verlies en slagkracht”. Hallo. De pensioenleeftijd gaat naar 67, hoe rijmt men dat dan als je met 45 al als “oudere” werknemer wordt gezien? Logica is toch al niet mijn sterkste punt.

B E T E R?

Resumerend: doorwerken tot je 67e, oud gevonden worden na je 45e, bovendien … na je 50e nergens meer aan de bak komen! Wat heb je dan aan al je ervaring, relativeringsvermogen en je arbeidsvitaliteit als niemand daar meer gebruik van wil maken? Ik zal het wel niet snappen, ook goed, ik ga me wel op de zomer storten en ben blij dat ik wat betreft mijn leeftijd aan het nazomeren ben, wel zo rustig.

Butterfly

Vakantietijd

Zo, alweer een tijdje geleden dus dan kan-ie wel weer.
Vorige week zijn we een paar daagjes naar Zeeland geweest in het huis van kind 2, nou, dat is dan toch wel een makkelijke slaapplaats en een lekker stekkie voor een midweek.
Anders zitten we daar op op te passen, maar aangezien kind 2(+zoon) met vriend(+dochter) naar Italië zijn afgereisd dachten wij: "Kom, het huis is leeg dus ... wat let ons?"

We hebben het getroffen met het weer, hebben weer genoeg gezien (èn gereden). De rit duurde overigens wèl lang met die knollen maar mr. B. (rechts op de foto) wilde deze dag op de benzine bezuinigingen, de keus was met de trapauto òf de knollen, nou, je ziet het. (we waren overigens in Brugge). We waren dus we weer helemaal blij!

Nou ja, helemaal is misschien wat overdreven. Kind 3 meldde dat de chemo bij Fleur weer liep en ze niet gehuild had bij het aanprikken van de PAC. Wat een dappere meid is dat toch en wat een dapper gezin in zijn geheel. Nou weet ik wel dat ze geen of weinig keus hebben, maar de manier waarop ze ermee omgaan, nou ... petje af.

Daar krijg je natuurlijk ook geen les in, je hebt het er maar mee te doen en dat valt niet mee.

Toen we terugkwamen gelijk eerst naar kind 3 om te kijken hoe de toestand was, nou ja, zie hierboven met nú het trieste feit dat Fleur wéér al d'r haren kwijtraakt en dat komt deze keer veel harder aan dan de eerste keer, ja hallo, vind je het gek?

De week hiervoor waren ze naar Landgoed het Loo-Oldenbroek, een weekje mèt andere Opa en Oma. Ze hebben bloedheet weer gehad en tot mijn grote opluchting het zó naar hun zin gehad. Ze genoten (volgens kind 3 + vechtgenote) met volle teugen en dat klinkt raar, maar ik begrijp het ergens wel. Ze zeggen wel eens: "je geniet met volle teugen en geniet van het leven" nou, in dit geval gebeurt dat dus alletwee. Ze genieten van elkaar (sprak ik hoopvol), de kinderen en de andere omgeving, gooi daar een sausje van mooi weer overheen, nou ... dan kan de boel toch niet meer stuk!

Natuurlijk gaan hun gedachtes -net als de mijne- vaak véél verder, maar dan toch zo kunnen genieten, daar ben ik zó blij mee!

Spannende dagen komen er weer genoeg aan, trouwens ... het hele leven is spannend voor hen. Niets is meer zoals het was en dat wordt het ook niet meer. Als Fleur dit allemaal doorstaan heeft wordt ze de oude niet meer, niemand zal dat ooit worden, maar ze wordt een nieuwe Fleur en met verbazing zal ik dat allemaal aanzien, want daar ga ik toevallig wel vanuit. Dit is iets waar ik me krampachtig aan vasthoud, dat moet ook wel, want anders trek je het niet.

Kind 3 vind dat hij veranderd is, dat is hij zeker, hij heeft talenten waarvan hij niet wist dat hij ze had en ik ook niet. Hij heeft zich ontpopt tot een ware schrijver, geestig, duidelijk en no nonsens maar zegt precies wat hij voelt, denkt en gedaan heeft. In het begin dacht ik dan wel eens: "joh, vertel je niet te veel van jezelf?" maar zoals hij zelf zegt: "daar heb ik lak aan" en ook daar heeft hij gelijk in. Het is zijn leven, zijn gezin en zijn belevenis en daar doet hij mee wat hij wil en ... gelijk heeft-ie. Ik ben er trots op dat hij mijn zoon is en dat hij is wie hij geworden is.

Ga zo door mijn zoon en gij zult spinazie eten (ik wou ook even leuk zijn)