nine eleven oftewel 11/9



Aanslag Twintowers 11/9/2001


11-9-2001
Laten we wel zijn, iedereen heeft het er weer over. De wereld vóór en de wereld ná de aanslag. We kunnen er ook moeilijk omheen, al zouden we het willen. De kranten, radio, TV kortom de héle media draait weer overuren en we horen en zien alles weer, we herbeleven die dag alsof het gisteren was. We zien en horen mensen over hoe ze het beleefd hebben en vooral weet iedereen wáár we op dat moment waren. Het leed dat een paar van die kloteklappers aanrichtten was niet te overzien en ik vraag me nog steeds af waarvóór, waaròm? Wat bezielt de mensen? Is dat macht hebben en zo ja, wat levert het je dan op?
Ben je dan blij, gelukkig of mag je met een zooi maagden spelen in de hemel? Is dat dan het hoogst haalbare in je bestaan? Kennelijk wel, de gedachtengang zal ik niet begrijpen en daar doe ik eigenlijk ook maar geen moeite voor. Het leed was niet te overzien en voor mij belangrijk nu is: hoe belangrijk is het voor mij nog?
Hoe was mijn leven toen en hoe is het nu?
Toen: 9-11-2001
14 dagen daarvoor was ik met mr. B. een eindje om wezen fietsen en -hoe dom kan een mens zijn- ik flikkerde van mijn fiets. Hoop narigheid, ellende, elleboog en stuitje gebroken! Bak narigheid en pijn, vooral veel pijn. Nicole liep op alledag en ja hoor op 29 aug. werd Roos geboren. Iedereen blij, alles was goed gelukkig en wij dus ook.

The happy family

Wat een vredig plaatje,  de kleintjes op het bed dat in de kamer stond, want Oma kon alleen maar lopen of liggen (In 2003 kwam er overigens nóg een kleinzoon bij)
Op 11 september -we liepen op de v.Zuylen- toen kind 3 belde: zet de TV aan want er is een aanslag met een vliegtuig of zoiets in Amerika. Nou, dat was dus dat. Het 2e vliegtuig zagen we erin vliegen, we zagen de boel in elkaar zakken en we zagen het niet één maar 1000 keer en het drong niet tot ons door.
Iets ergens kon ons toch niet overkomen?? Ja dus
Nu: 11-9-2011
10 jaar later. De nabestaanden in Amerika zijn nog steeds niet over de klap heen en ik hoorde gisteren iemand op TV zeggen: "Ik kom nog steeds niet toe aan verwerken" en wat dat inhoudt weet ik inmiddels maar al te goed.
Het vredige plaatje van toen is ernstig verstoord, noem maar gerust naar de klote want Fleur is er niet meer. Daar staat toch je verstand bij stil?
Ieder voelt zijn eigen leed het beste en dat blijkt dan toch wel heel erg waar te zijn.  Zelf worstelen we hier met onze emoties en gevoelens. Hoe gaat het met kind 3 (en gezin) en hoe gaat het met jullie? Lieve vragen, en je antwoordt dan goed. Maar laten we wel zijn, wat is goed? Wat moet je dan zeggen? Het gaat ook goed, maar dat houdt niet in dat alles maar even vergeten is , dat je er niet meer aan denkt, dat je gewoon maar weer doorgaat. Je gaat ook wel door, je lacht, je eet en doet je ding, maar wat is dan goed?

Terug uit Curacao

En wat is er toch met die 9 en die 11??
Nou, simpel. Fleur was 9 in 2009 toen ze kanker kreeg en 11 toen ze overleed op 9 augustus 2011
Ze is geboren op de 12e  van de 11e maand en het ironische is dat ze zelfs nooit 12 jaar zal worden. Hoezo raar ... toeval?
Waarom ook deze vage foto? Toen ik deze foto maakte stond er op mijn fototoestel duidelijk een of ander knopje verkeerd. Jammer, ze zat er zó stralend en uitgelaten op. Om de een of andere reden kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om deze foto te deleten omdat ik hem zó machtig vond. Ze was zó blij, dat zie je door het slechte beeld heen. Vandaar dat ik hem nu toch op mijn blog gezet heb. Dit is Fleur en Fleur is hier vervaagd.
Op de foto ja, hoe treffend, in mijn hart??? ... Never!
Butterfly