donderdag 8 september 2011

Life goes on

Tsja, makkelijk gezegd: life goes on maar niemand vertelt je hoe je dat dan moet doen! Het is raar, het is zo dubbel, het is zo onrealistisch maar als ik dan het blog lees van kind 3 dan denk ik: ja knul, ik kan het niet uitleggen, maar ik snap wat je bedoelt. Daar schiet je wel geen ene moer mee op, maar we zijn nu 4 weken verder en steeds meer heb ik het idee dat alles gewoon niet waar is. Als ik denk aan Fleur (wanneer niet) of haar naam uitspreek, dan heb ik het gewoon over onze Fleur en die is in Zoetermeer, zo klinkt het en zo lijkt het en zo zou het moeten zijn, maar het is allemaal niet zo en dat is de realiteit. Het lijkt wel of nu druppelsgewijs het besef komt dat ze er niet meer is, druppelsgewijs, dat is mooi van moeder natuur, want als je het volle besef in één keer hebt, dan word je stapelgek.
Het is overigens toch wel heel raar, 4 september, twee jaar geleden dat bleek dat Fleur kanker had en nu? Nu is Fleur er niet meer! En dan ben ik van de week op kraamvisite bij een neef die er een zoon bij had. 11 augustus was ik jarig, mijn kleindochter nèt overleden en op mijn verjaardag werd zijn 3e zoon geboren, hoezo life goes on? Toen ik dus zo met de baby op mijn arm zat besefte ik opeens hoe dicht leven en dood bij elkaar lagen.
Hoe bizar kan het leven zijn? Kind 3 schrijft bij een foto: het plaatje klopt niet. Nee kind, dat klopt ook niet meer en we zullen ons moeten schikken in het onvermijdelijke en opnieuw een levenspatroon moeten zien te vinden en dat zal niet meevallen, mag ook ik even weten hoe?
Ezel !
Life goes on ja, maar het verbaast me dat mensen totaal niet beseffen wat voor een impact het allemaal op je leven heeft. Dat kan ook niet, maar als er dan iemand -heel serieus- vraagt of kind 3 niet in een gat valt ook vanwege alle uitjes die ze nu ineens niet meer hebben, dan denk ik, wat bedoel je nou eigenlijk, ezel? En dan lees ik een dag later dat kind 3 precies hetzelfde meemaakte, hoe is het om dat zwarte gat te zitten. G%^$!$%kolere, je zou wensen dat er een zwart gat was waar je hen in kon duwen! Rot toch op mens! Is dat nou medeleven of is dat stommigheid? Wie het weet mag het zeggen. Mensen begrijpen gewoon de essentie van het verhaal en narigheid niet en het ergste is dat ze dènken dat ze het wel doen. Ik ga er (toch) maar vanuit dat iedereen het goed bedoelt en in deze gevallen denk ik maar weer eens aan mijn vader (Opa Piet) en die zei in zulke gevallen: “drol verdiend voor je stommigheid” en zo is het!  (papa, je merkt het, zelfs na 36 jaar denk ik (wij) nog vaak aan je, heb je het toch goed gedaan met ons, toch? By the way, nu ik je toch heb, let jij een beetje op je achter-kleindochter Fleur? Dat van onze vader otepoe...  en bidt voor de smid ... kent ze trouwens al hoor, haha)
Maar ik vraag me nu wel eens af: "ben ik dan zo wijs of is die ander nou zo dom". Ach we zullen allemaal wel iets van elkaar hebben en ik kom wel tot besef dat ook ik de plank wel eens volkomen misgeslagen heb. Je denkt dat je dingen begrijpt (ik doe/deed er mijn best voor) maar je kan niet echt weten hoe iets voelt als je het zelf niet hebt meegemaakt. Ik heb al eens meer gezegd: je kan je het leed van de hele wereld niet aantrekken, maar een beetje relativeringsvermogen zou toch wel aardig zijn.
Zo kom ik automatisch terecht bij anonieme lezers. Wat is in vredesnaam dan anoniem, ook al zet je je naam eronder, ik ken je niet (soms maar beter ook) maar ik ga nog steeds uit van goede bedoelingen. Dit is “mijn” blog, u mag het lezen, maar zeg me niet wat ik schrijven moet. Amen, ik heb gesproken!
Butterfly

Geen opmerkingen:

Een reactie posten