De wereld draait door (nog steeds!)

Al een tijd geleden dat ik wat neergekrabbeld heb. Ach soms denk ik: "ik moet dit of dat nodig neerzetten" maar ja, het loopt niet altijd zoals je zou willen. Het leven kabbelt voort. Bij de een is het kabbelen, bij de ander stroomt het duidelijk sneller, soms is het een wildwaterbaan en voor sommigen onder ons een regelrechte zeebeving. Het probleem is alleen, dat iedereen in zijn eigen "vaarwater" zit en vindt dat hij het zwaar heeft. Ik denk zelfs dat het zo is. Iedereen beleeft dingen op zijn eigen manier en gaat er op zijn manier mee om. Iedereen bedoelt het goed maar vindt zijn problemen belangrijker. Ik denk niet dat een mens dat bewust doet, maar zo werkt het wel. Ik denk wel eens meer: "De wereld draait door" is de meest reële titel die er bestaat. Allemaal maken we dingen mee, allemaal zitten we -soms-  in de sores, maar uiteindelijk zijn de narigheden bij de medemens wel hùn narigheid en jouw wereld draait door en die van hen niet, maar ach, volgende zaak he.
Je kunt nou eenmaal niet continue bezig zijn met de narigheid van anderen, meestal vinden mensen dat ze genoeg aan zichzelf hebben en voor hen is dat ook zo.

Toch zou het best wel eens prettig zijn als men eens meer stil stond bij wat er om je heen gebeurt, ook al zit je zèlf in de shit, je moet natuurlijk ook niet de rest van de wereld vergeten. Het houdt niet automatisch in dat je recht hebt op begrip, al zou je het soms wat meer willen hebben. Men kan soms vreemde dingen zeggen -althans zo lijkt het- maar ik ben er wel van overtuigd dat niemand rot-dingen zegt om iemand bewust te kwetsen. 


Mijn keukenprins


 Iedereen maakt fouten, tsja, zelfs ik en ook de leverancier van ons aanrechtblad.

Hadden ze verdorie begin januari alles keurig netjes gemaakt, hebben we 10 dagen in de klere-zooi gezeten en toen bleek -nadat manlief de verlichting erboven gemaakt had- dat er beschadigingen en vlekken op dat rotblad zaten. Nou ja, na veel over- en weer gebel hoorden we dinsdag dat er vandaag (3 maart) een nieuw keukenblad geplaatst zou gaan worden, kastjes ontmanteld, gasstel eruit, tegels van de muur gebikt, nieuw blad erop, kortom de hele santemekraam. Maar ja, wat is een aanrechtblad in vergelijking met het leed dat sommigen moeten dragen en doorheen moeten.

De kleine Midas, van wiens moeder ik zo'n ontroerend regeltje ontving toen haar zoon -6 jaar oud- was overleden:

"Ik vind het nu wel weer mooi geweest .... Het heeft alweer te lang geduurd ... Nu mag hij wel weer wakker worden ...".

De rillingen liepen over mijn rug en wat doe ik nu? Ik zit te zeiken over een aanrechtblad!! Hoe dom kan een mens zijn.

Maar is dit eigenlijk dom? Ik vind van niet, het staaft wel mijn mening over het voorgaande, ieder leeft zijn eigen leven en ondanks mijn aanrechtblad leef ik intens mee met allen die het -in mijn ogen- zóveel zwaarder hebben dan ik. Is dat genoeg??? Nee, ik denk dat het eigenlijk nooit genoeg is. Ik leef met hen mee, maar ik zeg het niet altijd, of ik zeg het niet genoeg of misschien wel niet wat zij graag horen.

Moraal van dit verhaal? De wereld draait door, hoe je het wendt of keert.
Amen