FLEUR - Nummer C 3116

Fleur 12-11-1999 - 09-08-2011

16 augustus 2011.
De rollercoaster waar we in zaten is gestopt. Maanden geleden had er iemand op de knop gedrukt, we gingen sneller en sneller en de knop was kapot. We konden er niet meer uit. Fleur zat voorin, eerst juichend -opkrabbelend van alle chemo’s- maar allengs werd het minder. De rollercoaster ging harder en harder, wij allen kregen het steeds benauwder, maar Fleur nog het meest. Longontsteking, steeds minder kunnen, nog steeds blijmoedig, dapper, schilderend en soms kwaad maar vooral moe. Steeds meer moeten inleveren, steeds minder kunnen totdat daar die fatale datum aankwam.

9 augustus 01.10 uur:
Midden in de nacht telefoon: “mama je moet nú komen” en we vlogen naar Zoetermeer.
Ze leefde nog, maar oh, wat had het kind het benauwd, Bina-beer bracht enige rust en om 02.15 uur de laatste zucht. Fleur was overleden en had eindelijk rust. Wat was ze lief, wat was ze vredig, het was goed zo.
Verbijstering, ongeloof, opluchting en verdriet. Een rollercoaster van gevoelens en emoties, maar de trein was tot stilstand gekomen, we konden er uit, maar … zonder Fleur. 11 jaar, mijn hemel, dit kan toch niet, dit mag toch niet, maar toch was het goed zo.
Ze kon niet meer, ze was op, ze zeggen wel eens moegestreden, dat wàs ze en dat hàd ze.
Dan wordt er een hoop geregeld en de visite loopt af en aan, een nieuwe rollercoaster waren we ingestapt, mensen, dat houden we niet vol, kind 3 en zijn gezin ook niet, al doet het dan wel goed.
En dan ligt ze daar boven in haar geliefde Curacao-kamer waar iedereen vervolgens roept dat ze zo mooi ligt. Ja prachtig, maar sta nou maar op denk ik dan, doe nou maar weer gewoon. Maar zo werkt het niet. Kijk eens Ma, hoe vind je de kist en je zegt, prachtig maar denkt: “dat wil ik eigenlijk niet zien” maar ja, reality hè.
In eerste instantie was ik opgelucht, eindelijk was daar dat moment waar we allemaal op hadden zitten wachten maar dat niemand wilde. Fleur gunde ik haar rust, maar ik had haar nog zo graag op willen zien groeien, trouwen en kinderen krijgen -al was ik tegen die tijd 100- maakte niet uit.
Vervolgens las ik alle reacties op het blog en daar heb ik me op gezette tijden behoorlijk nijdig over gemaakt. Vraagt er zo’n anonieme muts die ook zo meegeleefd had (dat geloof ik overigens best wel) of kind 3 ook een foto wilde plaatsen van Fleur in haar nieuwe huisje zodat ook de bloglezers afscheid konden nemen. G!@%#$omme, is zo’n trut van de pot gerukt of zo? Wat denken ze wel verdorie, dat het een goedkope soap is, willen ze het bewijs zien of zo? Waar halen ze in vredesnaam het lef vandaan. Kijk naar goede tijden slechte tijden of zet een jankfilm op, trut.
Lieve kind 3, als ik jou was sloot ik nu mijn blog voor anonieme lezers. Maak een mooi blog als afscheid. Dit was Brandpunt, goedenavond. Wat gaat het de rest van Nederland aan hoe jij en je gezin omgaat met je verdriet en je huiselijke omstandigheden. Rot op met de anonieme lezers, schrijf je blog maar niet voor iedereen meer, maar ja, kind 3 maakt dat uiteraard zèlf uit en doet al lang niet meer wat zijn moedertje wil (en gelijk heeft-ie).

16 augustus - Afscheid
Fleur is er niet meer, ze was er al niet meer, maar haar lichaam was nog steeds hier. Gek is dat, de ziel is eruit, maar het lijkt of het pas definitief is als de kist dicht is.
Het was allemaal goed zo, en de kerkdienst was prachtig voor zover dat prachtig is op zo’n dag. Kind 3 droeg met de opa’s en zijn zwager de kist naar buiten en de hele kerk, zo’n 650 mensen waren in tranen. (Fleur zou gezegd hebben: zo, dat was effe een tranentrekker!)
In het crematorium krijg je vervolgens een nummer: "C 3116" wat ben je dan op het eind? Een nummer, geen naam, een nummer. Wel begrijpelijk want zó kan men vergissingen voorkomen, maar ik vind het he-le-maal niks!
Enfin, alles is op een bepaald moment achter de rug, gelukkig maar, en nu? Nu gaan we beginnen aan de volgende fase. Een leven maar dan zonder Fleur. Hoe doe je dat? Daar heb ik geen antwoord op. Het zal, zeker voor het gezin van kind 3 moeilijk zijn, iedereen rouwt op zijn/haar manier maar ik hoop en vertrouw erop dat het gaat lukken, al zal de pijn ongelofelijk zijn.
Vandaag een mooi lijstje gekocht voor bij de TV, daar kijk ik mooi tegenaan, een lief blauw/groen glazen houdertje voor een lichtje erbij en ook nog het engeltje wat we van Joost en Nicole hebben gekregen waar t.z.t. een beetje as van Fleur in komt. Nee Fleur, al ben je er lijfelijk niet meer, je zit in ons hart en systeem en ook bij ons heb je je eigen plaatsje.
Let je een beetje op papa en mama en vooral op Roos? Ze zullen jou ongetwijfeld soms hard nodig hebben.
Butterfly