De amputatie

En nu was het dus zover, Joost had een paar keer gebeld en de zenuwen gierden door onze keel. Aan niets anders konden we nog denken. Dat arme kind, mijn arme zoon, schoondochter en Roos. Door wat voor hel moeten ze gaan en ze gaan al zo lang.
Vanmorgen een huilende Nicole aan de lijn, dat ze gehaald was en een half uur later belde Joost dat ze om 11.00 uur rustig was en in slaap gebracht, tsja ... en dan begint het wachten en maar op de klok kijken. Om 13.00 uur belde Joost dat de arm eraf was. Een opluchting, tevens verbijstering, nou was het echt en nu?? De PAC moest ook nog worden geplaatst en de oude verwijderd en natuurlijk ook een drain.
Al met al was het inmiddels 15.00 uur en toen mocht Nicole naar haar toe. Wij zijn direct in de auto gesprongen en we dachten: "we gaan gewoon naar dat ziekenhuis en dan wachten we in de hal wel tot Joost belt dat we mochten komen". Zo gezegd zo gedaan, alleen was er bijna niet bij het Sophia te komen (1,5 uur over gedaan), alles afgesloten maar dat mocht de pret niet kreuken. Toen Joost belde dat ze op de kamer was gingen we nèt het Sophia binnen!!
Wat was ik blij haar te zien, wat een hoopje mens, wat een aandoenlijk toetje die morgen totaal niet weet dat Opa en Oma geweest zijn maar we hebben haar gezien en Joost, Nicole en Roos kunnen vasthouden. Er even voor hen te zijn en precies 7 minuten later zijn we weer weggegaan om vervolgens weer 1,5 uur file te hebben. Maar ... dat kon ons totaal niet schelen, we hadden haar gezien en dáár ging het om. We waren niet meer te houden en nu maar hopen dat alles voorspoedig de goede kant op gaat. Ik gun het hen zo!