The day After

Het is gebeurd en we hebben het gezien! Daar lag het hoopje mens, met recht een hoopje en kind 3 vroeg: "wil je het zien?" Tsja, wilde ik dat? Ja, dat wilde ik en nee dat wilde ik niet. Je weet het, je ziet het en je gelooft niet wat je ziet. Er blijkt een enorm verschil te zitten tussen iets weten -het gaat gebeuren- en het zien. Die confrontatie is zó groot, het was niet te bevatten en het leek alsof ik in een slechte B-film zag. Dat is knap van mij, want ik heb zelfs nog nooit een slechte B-film gezien, ga er dus maar aanstaan!
Langzaam raak je aan het idee gewend, je prent je in dat het niet ànders kon, je slikt ... en je gaat weer verder.

Ja, en dan komt ze thuis. Een hoop narigheid met alle toeters en bellen van het kind af te pulken, van de paal af te halen met allerlei slangen en vooral -als hoogtepunt- het verband verwisselen, dat schijnt een enorm feest te zijn geweest, dat kon je ook aan de vermoeide gezichten van kind 3 en Nicole aflezen.

Mèt de Pluto-oren op !

Toen ze thuis kwamen -Fleur in de rolstoel mèt Disney-oren op het kale koppie- was dat voor mij een soort van melo-dramatisch hoogtepunt.
Een nieuw bloesje aan -sluiting van voren want da's makkelijk- en ja, één arm weg, spierwit, moe en ter dagen zat, zóveel pijn en emoties achter de rug maar tòch die oren en die deden het hem! Je doet zo gewoon als mogelijk is, maar .. de raderen draaien, Fleur wilde niks liever dan -een poosje- naar haar eigen bed en wij namen allemaal nog maar een bakkie koffie en eenieder had zijn eigen gedachtes. De mijne buitelden door het heelal, daar was geen houden aan. Hoe moet nou dit, hoe gaat nou dat en als .. oh nee dat kan niet. Gedachtes die nergens op slaan en je ook nergens verder brengen, maar ik was gewoon even de weg kwijt. Nou zullen er best mensen zijn die denken: "goh kom je er zelf eindelijk ook achter? Wij wisten dat al jaren!" Nou voor die mensen heb ik goed nieuws, ook ik wist dit wel, maar dit was iets anders. De gedachtes gaan een eigen leven leiden, gaan alle kanten op en die heb ik tenminste nu streng weer een halt toegeroepen. Back to reality en dat is: Fleur is haar arm kwijt en Fleur is haar wilde haren kwijt (dat gebeurt vaker -denk aan mr. B maar die krijgt ze nooit meer terug-  Fleur wel!) maar verder is Fleur gewoon die ze altijd is en altijd was èn ..... ze heeft bovendien die oren nog.
Amen