De zee

De zee-nimf

"de kracht van de zee doet mij geloven" Uitspraak Fleur 18-9-2010. Wat een uitspraak! Zoiets verwacht je niet van Fleur, pas 10 jaar oud. Wàt moet er dàn toch in dat koppie omgaan. Zoiets verwacht ik niet? Eigenlijk kijk ik er niet van op. Kinderen zijn veel wijzer dan je denkt en zeker als je leventje zó overhoop gehaald is en zó op zijn kop staat! Ik denk dat je dan wel héél wijs wordt, daar zouden wij ouderen een voorbeeld aan kunnen nemen, we zouden dat moeten ja, maar doen we dat ook? We doen eigenlijk niks anders dan onze kinderen opvoeden en dat dan op een manier die "wij" denken dat goed voor ze is. Je wilt hen behoeden voor de fouten die "jij" ooit gemaakt hebt, waarvan jij wéét dat er gevolgen op komen. Voorbeeld?? Kind loopt op 3 jarige leeftijd door de plassen, snoezige laarsjes aan, nieuw broekje en lekker regenjasje, niks aan de hand zou je zeggen, kind geniet zich te pletter, loopt door plassen te banjeren -hij/zij heeft immers de laarsjes aan- maar daar komt mama: "niet door de plassen, want dan krijg je natte voeten, je broek wordt zo vies en je jas ook!" Kind janken -doen ze altijd als iets niet mag- en doet het natuurlijk vervolgens tòch! Moraal van dit verhaal: kind zal toch eerst een keer natte voeten moeten krijgen om te weten dat dàt het gevolg is van door een plas lopen. Moeder weet dit al jaren en wil het kind daarvoor behoeden.
Willen wij -als ouders- dat niet allemaal? Je kind behoeden voor narigheid, het beste voor je kind willen? Alleen was het met die plas makkelijker, je viste ze eruit, trok ze schone sokken en droge kleren aan en dat was dat. Als ze ouder worden kan dat niet, dan moeten ze hun eigen fouten maken -dat doen ze dan ook driftig- en jij als ouder hebt het nakijken. Toch zit op dàt gebied alles eigenlijk wel goed, iedere ouder doet zijn best en soms doe je wel eens wat fout (later zal blijken dat dat "soms" wel ietsje meer was dan jij wilde) maar ... meestal komt alles wel op zijn pootjes terecht. Meestal, want wàt te doen bij ziekte. Je kind ziek worden, dat wil niemand. Als je kind ziek is, ben jij van de leg. We raadplegen dokters, vertrouwen hen, geloven hen en volgen hun adviezen op. Je hebt weinig andere keus en dat is maar goed ook want als ouder zijnde heb je van de kleine kinderziektes inmiddels wel wat geleerd, maar dan komt het serieuze werk: "kanker" en dáár heb je geen weerwoord op, sterker nog, daar hoor je vaak wat over maar je weet er weinig of niks van af. Bovendien komt dat veelvuldig voor, je hoort ervan, je vindt het erg en je gaat gewoon door. Altijd .... tot ... het lot jouw gezin treft en dàn besef je: "we zijn niks beter dan een ander" maar ik kan wel melden dat het als een mokerslag aankomt. Je vecht, ondergaat en komt met beide benen op de grond van de uitspraak van je kleindochter: "de kracht van de zee doet mij geloven". Wat een wijsheid, wat een moed en wat een kracht en het gekke is, ook ik vind vaak mijn troost aan de zee, niet alleen nu, maar al jaren. Vaak vond ik daar de rust, dáár zijn alleen de golven, dáár is de kracht van het water, de wind door je haren en dáár is de rust van de stilte, alleen die golven, altijd maar weer die golven. Je gedachten de vrije loop laten, je gedachten weg kunnen laten vliegen. Vaak heb ik daar gezeten met mr. B. en we hadden goede gesprekken, oftewel helemaal "niet" want daar hoef je niks te zeggen om elkaar toch te begrijpen, in lief maar vooral in leed! En dat hebben ook wij in voldoende mate meegemaakt.

Ik wens voor mijn kleindochter veel kracht van de zee !.